ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥ

φανερώνονται κάθε στιγμή στη φύση και ιδίως στον κόσμο των
φυτών, που είναι ο πιο προσιτός μας για παρατήρηση, αυτό είναι μια
πράξη λατρείας, μια άσκηση μελέτης του όντως αχειροποίητου και
απρόσβλητου από την φθορά Βιβλίου Αλήθειας και Ζωής που
υπάρχει. Γι’ αυτό, έλεγε συχνά στους μαθητές του, όπως και σε
εκείνους που τον επισκέπτονταν, ότι έχουμε χρέος οι άνθρωποι να
σεβόμαστε την φύση, να την αγαπούμε, να την φροντίζουμε και να
μάθουμε να ξεχωρίζουμε το Ιερό σε κάθε φυτό, σε κάθε ζώο, ακόμα
και στο πιο μικρούτσικο έντομο, στα ρυάκια και στα ορμητικά
ποτάμια, στα πυκνά δάση, όπως και στις πεδιάδες που γεννοβολούν
τους αναγκαίους καρπούς για την επιβίωσή μας. Έχω ακούσει να
συμβουλεύει άντρες και γυναίκες, να αρχίσουν να καλλιεργούν έναν
κηπάκο με λίγα λαχανικά και με πολλά άνθη, τονίζοντας, ότι
όφειλαν να το κάνουν ως πράξη λατρείας και ενθύμησης του Αλλάχ.
Η ώρα που σκαλίζουν τη γη ή φροντίζουν τα φυτά, είναι ώρα
προσευχής και ενθύμησης του Θεού. Ακόμα και σε εκείνους ή
εκείνες που του έλεγαν πως ήταν αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο, αφού
μένανε στην πόλη, σε διαμερίσματα πολυκατοικιών, επέμενε πως
ήταν ανάγκη να συνδεθούν με τη γη και την καλλιέργειά της, έστω
φυτεύοντας λουλούδια ή αρωματικά φυτά σε λίγες γλάστρες.