osiedla. Stypę, na której będzie się lało wino, ludzie będą śpiewać, tańczyć.
Bo jeśli Jazdów ma być rozjechany buldożerami, to przynajmniej godnie go po-
żegnajmy. Urzędnicy stwierdzili, że nie mają nic do stracenia, bo przecież
decyzje zapadły i nie widać szansy na zmiany. W lipcu 2013 r. dali nam klucze
do siedmiu domków.
Tak powstał Otwarty Jazdów.
Opuszczone domki, które niszczały, były okradane z instalacji elektrycznych
i w których bezdomni palili ogniska, ożyły. Weszliśmy do nich z działaniami
społecznymi, kulturalnymi, edukacyjnymi, artystycznymi. Władze Warszawy nie
miały na to miejsce pomysłu, a my zaczęliśmy je animować, pokazaliśmy alterna-
tywę. Złożyliśmy też wniosek o przeprowadzenie konsultacji społecznych, który
podpisały ponad 2 tys. mieszkańców. Dzięki temu zmieniliśmy w tej walce układ
sił. Nawet dyrektorka Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami powiedziała
nam, że gdyby miasto przewidziało, co się wydarzy, nigdy nie zgodziłoby się
na udostępnienie domków.
Nie rozumiem...
Podczas tamtych letnich miesięcy ludzie dowiedzieli się, że jest takie miejsce
jak Jazdów – pod pewnymi względami unikatowe na skalę światową. Docenili jego
wartość. Zaczęli do nas przychodzić konserwatorzy zabytków, przyrodnicy, archi-
tekci. Wspólnie tupnęliśmy nogą i powiedzieliśmy miastu: basta, nie zlikwidu-
jecie tego!