Dierenleed en
onze morele
schuld
‘5 procent van alle schapen
overleden aan blauwtong’ (De
Volkskrant, 16 november); ‘NVWA
haalt weer honden weg bij beruchte
fokker Eersel’ (NOS, 22 september);
‘Terwijl dode dolfijnen aanspoelen,
bouwt Oekraïne aan een zaak van
ecocide tegen Rusland’ (The New
York Times, 17 augustus). Deze
greep uit recente nieuwsberichten
onderstreept de openingszin van
Martha Nussbaums nieuwste boek,
Gerechtigheid voor dieren: onze
collectieve verantwoordelijkheid:
‘Dieren zitten wereldwijd in de
problemen.’ Vanaf de eerste pagina
stapt de filosofe in de schrijnende
wereld van ongeremd dierenleed.
Hoe zorgen we samen voor
gerechtigheid?
Door Marah Rose Seremak
Geen enkel niet-menselijk dier ontkomt aan de over-
heersing van de mens, of het nu op het land, in het
water of in de lucht is. Het leed neemt verschillende
vormen aan, van opgehokte slachtvarkens en verwaar-
loosde honden tot schildpadden die stikken in een stuk
plastic. Volgens Nussbaum is het mondiale dierenleed
onze collectieve schuld en daarmee ook onze collec-