Turgut bu sözlerden bulmadı şifâ,
Çıktı, gitti, gönlü dolu “Va hayfa!”
Diyordu “Leylasız bir Mecnun gibi
Nasıl yaşayayım söyle ya Rabbi?”
Ay Hanım duymuştu bütün sözleri,
Bu fikri zihninde sürdü ileri:
“Kızılelma yokmuş, fakat lazımmış,
Turan hayatına bu bir nâzımmış;
Her hayal bir hakikat olabilirken,
Var etmemek niçin bunu şimdiden?
Mademki Türklüğün derdine derman,
Bu imiş, ne için koşmamak heman?
Mademki ne Hind’de, ne Çin’de imiş,
Türklerin ruhunun içinde imiş;
Değilmiş Arap’ta, Acem’de, Rûm’da:
Unutulmuş kökü Karakurum’da...
İngiliz, Fransız, Rus’ta değilmiş,
Nereye düşmüşse biraz eğilmiş;
Bulalım biz onu vicdanımızda
Bir güneş yapalım Turan’ımızda.”
Düşündü... Düşündü... Kararlaştırdı;
Bir gün yurtçuları bütün çağırdı,
Dedi: “Türk irfanı, serbest bir toprak
İster ki orada eylesin işrak...
Ne Bakû, ne Kazan, ne de İstanbul 49