İşte misâl, açık .. Abdülhak Hâmit,
Güzelliğe meclup, her hüsne sacit,
Dün yaşarken, bu gün yokluğa ait!
Yaptığını yıkan, yakan utansın!
Feryat bu âlemden... kime bu şekva,
Âdili mutlakla, nakz olur dâva,
Baki bu kubbede, kalan; boş hava!
Kurulacak mahşer, mizan utansın!
Senden rahmet uman, eller açıktır,
Sevdiklerin: mecnun, meczup, kaçıktır!
Tazim, tekbir, yine sana lâyıktır!
Beşerin aczinden, irfan utansın!
Sen Hâmidi, özendin de yarattın,
Arzdan semalara, hâleler çattın,
Sonra nasıl kıydın, toprağa attın?
Dost ağlasın buna, düşman utansın!
Ben bir Engin kulum, ey kadir mevlâ!
Hep sanadır, bunca sitem, vaveylâ!
Her şey helâk olur, ancak sen: illâ!
Tek başına kalan, yezdan utansın!
İ. Haki Engin
Taşan Dergisi, 1 Haziran 1937