hem de Atatürk'ü telmih ederek;
- Büyük Adamın davetine bacaklarım tuttukça koşmak
benim de vazifemdir, diyordu.
Abdülhak Hamid'in ölümü, Atatürk'ü müteessir etmişti.
Resmi bir cenaze merasimi yapılmasını istedi. Yaverlerini
kendisini temsilen merasime gönderdi. İsmail Müştak
Mayakon diyor ki:
" .. âlim ve fâzıl önderimiz civanmert ve alicenap bir alaka
ile onun ölümünü de tevkir etti. Ve her faziletli işte olduğu
gibi edeb ve irfana hürmet hususunda da millete rehber
oldu. Hâmid'in o kadar aşkla sevdiği ve o kadar heyecanla
terennüm ettiği Türk vatanını kurtaran el, onun her
defasında sonsuz bir bahtiyarlık duyarak öptüğü büyük el,
nankör muhitlerce can veren cazimi eslâfın akıbe-tinden
Hamid'i de kurtarmıştı.
Nisyan çölünde ölen Şinasi'ye, hüsran içinde toprağa giren
Namık Kemal'e nispetle Hâmit son kafile i edebin bu son
yolcusu muhakkak ki bahtiyar öldü. Şinasi'nin hatırası gibi
mezarı da meçhuldü. Namık Kemal millete ümit ettiği feyzi
görmeden, seng i kabrinin mahzun satırlarını kendi eliyle
yazarak bu dünyadan çekildi. Hâmit ise vatanın hem
halâsını, hem de halâskârını görerek ve terennüm ederek
gözlerini kapadı ... "
HALUK Y. ŞEHSUVAROĞLU
Taha Toros Arşivi, 001580732010