Namık Kemal bu musibet ihtimal ve âkıbet karşısında
üzuntülü ve matemli günler yaşarken, fikir ve kalem
arkadaşı Ziya paşa ona yirmi beş altın gönderdi.
Kimseden bir atıfet, bir yardım istemiyen, beklemiyen,
hattâ feleklere bile boyun eğmiyen Kemal, paşanın bu
hediyesini kabul etti. Çünkü o, biliyordu ki bu yirmi beş
altın bir düşmanın, tıyneti bozuk birinin, ağyarın
kesesinden değil, iyi ve kötü gün dostu bir vicdandaşın, bir
kardeşin cebinden çıkmıştı. Ve bu yirmi beş altm bu aziz
dostun gözünden düşen yirmi beş damla yaştı: Kıpkızıl bir
yaş!
Mesut ve müreffeh bir hayat yaşamak, binlerce ve binlerce
altın sahibi olmak elinde iken çoluk çocuğunun rızkını dost
yardımiyle temin eden büyük Türk vatanperveri Namık
Kemali daima sevmeli, adını saygı ile anmalıyız.
Bâsi şekvâ bize hüznü umumîdir Kemal,
Kendi derdi gönlümün billâh gelmez yâdıma.
Diyen Kemal, bu sözü söylerken hakikati, doğruyu söylüyor,
riyakârlık yapmıyordu. Aç kaldığı günlerde bile bu güzel
Türk yurdu için ağlıyor, Türk çocukları için inliyor, feryat
ediyordu.
Böyle bir insana karşı saygı ve sevgi göstermemek büyük
bir küstahlık ve nankörlük olur.
MÜNİR SÜLEYMAN ÇAPANOĞLU
Taha Toros Arşivi, 580794