Sen bir yol oğluydun Pir Sultan, ozan ata
Üstü kan köpüklü meşe seli
Bir edip canları hamle kıldın, kırmaya
Yoksul lokmasını çalan elleri.
Ve koca mangal bir yürekle
İnancın bükülmez o çelik onurunda
Verdin kelleni.
Öğrenek belleyip bizler de bunu
Uyur iken uyandık, diriye saydırdık kendimizi.
Ve işte bundan bugün, yıkanır kan göleğinde
Yürekler, biçilen gök ekin örneği.
Ve sen ozan ata, akardın hep coşkun
Sana da Banaz’da Pir Sultan derlerdi.
Kimse seni kem kişi bellemez bizde.
Öylesine yakınsın ki içimize
En uzaklığında sanki dün oldun.
Ve kavganın o soy damarını tuttuğundan
Ve ezilenden, ve emekten yana olduğundan
Yarıp yıldız ışığında çağlar gecesin
Kara topraktan üstün oldun.
Ve de duy Pir Sultan, ozan ata
Anadolu bildiğin Anadolu
Derdi çoktur, hangisini yazayım?
Gâvur gölgesi şimdi koyağında, dağında
Sömürgen kemik dişler demirde, yeryağında
Toprak işleyene düşmez, meyveyi üreten yemez
Köylerden ileteceklerdi çok şeyler ama