Şiirlerindeki duraklarda kelime bölüntülerine pek az
rastlamaktayız. Divan edebiyatının tesiri de onda hemen
hiç yok denecek kadar az. Dili, saf, pürüzsüz bir dil.
Kullandığı yabancı kelime ve terkibler, halk diline mal olmuş
kelime ve terkipler. Onda öyle eski azizlerden, onların
menkıbelerinden, tasavvufun çok mistik ve metafizik
telâkkilerinden bahisler de yok. O, gerçek bir aşık ve bu
aşk, hemen bütün şiirlerinde reel bir tarzda görünmede.
Didaktik bir mahiyet taşıyan şiirlerinde bile bu içli ve insani
sevgi var. Buluşları, o kadar yeni ve söyleyişi o kadar rahat
ki.
Yar elinden dolu içmiş deliyim
Üstü kan köpüklü meşe seliyim
beyti, insana çağdaş bir şair tarafından söylenmiş kadar
yeni gelmede.
Göğerüben ben de bostan olursam
İllerin diline destan olursam
Kara toprak senden üstün olursam
Ben de bu yayladan şaha giderim
derken, yahut:
Gider idim ben de kendi işime
Aşkın doluları yağdı başıma
Ağu kattı benim tatlı aşıma
Ummanlara garkeyledi sel beni
dörtlüğüle bize halini anlatırken onun nasıl kıvrandığını