Gel koyun meleme vazgel kuzundan
der, öküzün değerini bilir, onu bir arkadaş, bir yardımcı
kardeş gibi sever ve çiftçiye öğüt verir:
Öküzün damını alçacık yapın
Yaş koman altında kuruluk sepin
Koşumdan koşuma gözlerin öpün
İreçberler hoşça tutun öküzü
İlkbaharda ağaçlara bakar:
Çiçek açar domru domru dal verir
Kimi uzar birbirine el verir
Kimi meyva verir kimi gül verir
Kuşlar üstünde dillenir ağaçlar
der ve sarı tanburasına sarılıp çalmaya koyulur:
Öt benim sarı tanburam
Senin aslın ağaçtandır
Ağaç dersem gönüllenme
Kırmızı gül ağaçtandır
Artık biz de susalım, sözü ve sesi ona verelim, onu
dinliyelim.
ABDÜLBÂKİ GÖLPINARLI
Pir Sultan Abdal, Abdülbâki Gölpınarlı, S. 14-20