Polityka - 25.03.2020

AFISZ [ PREMIERY / WYDARZENIA / ZAPOWIEDZI ] Skala ocen:^1 (dno)–^6 (wybitne)

S

ą postacie, których życie łatwo poli-

tycznie wykorzystywać, budując albo

hagiografię, albo oskarżenie, jednak

biografia Anny Walentynowicz jest

przykładem, jak można napisać fascynujący,

wielostronny portret postaci tego formatu.

Autorzy idą za radą Hanny Krall: „Ani jej nie

oskarżajcie, ani nie brońcie. Spróbujcie ją

zrozumieć. Kim chciała być, a kim nie”. Książka

Doroty Karaś i Marka Sterlingowa to jedno-

cześnie portret Solidarności, ruchu, który

był zjawiskiem wyjątkowym w historii, ale

zamienił się w pole wzajemnych oskarżeń.

Ciekawie jest już od początku, od Równego,

z którego Anna pochodziła. Okazuje się,

że ten fragment swojej biografii Walentyno-

wicz zmistyfikowała, a o tym, że jej ukraińska

rodzina przeżyła wojnę, dowiedziała się

dopiero po wielu latach. Początki jej pracy

Wszystko

o Annie 5 /6

Dorota Karaś, Marek Sterlingow,

Walentynowicz. Anna szuka raju, Znak,

Kraków 2020, s. 512

W

trylogii „Mroczne materie”

Philip Pullman (obecnie już

klasyk literatury młodzieżo-

wej) zaczynał od pisanej jakby

idealnie dla nastolatków „Zorzy polarnej”,

by w kolejnych dwóch tomach skręcić

Przez tonący

Londyn 4 /6

Philip Pullman, La Belle Sauvage,

przeł. Wojciech Szypuła, Wydawnictwo MAG,

Warszawa 2020, s. 512

w stoczni przypominają „Człowieka z marmu-

r u ” – była przodownicą pracy i osobą, do któ-

rej wielu ludzi miało zaufanie. Od tej książki

nie można się oderwać, zwłaszcza w mo-

mentach, kiedy historia przyspiesza, tak jak

w czasie słynnego strajku. Autorzy pokazują

sprzeczność wersji i relacji – choćby dotyczą-

cych Wałęsy. To zarazem opowieść o narasta-

niu konfliktów, które umiejętnie rozgrywało

SB, podsycając nienawiść Walentynowicz

do Wałęsy. Ciekawa jest rola ks. Jankowskie-

go, który regularnie donosił na nich oboje,

a jednocześnie tłumaczył Annie, że nie może

być dwóch słońc, więc niech się nie wychyla.

Ta historia o ludzkiej zapiekłości, którą łatwo

można wykorzystać, by zniszczyć wspólne

dzieło, to lekcja do zapamiętania na dzisiaj,

kiedy takie działania są jeszcze łatwiejsze.

JUSTYNA SOBOLEWSKA

w stronę rozważań filozoficznych i krytyki

instytucji religijnych. To samo robi z nową

serią, „Księgą Prochu”, gdzie otwierająca try-

logię „La Belle Sauvage” to historia przygo-

dowa, różna od tego, co dostaniemy w dru-

giej i trzeciej części. Mało tego, Pullman igra

także z czasem – „La Belle Sauvage” skacze

kilkanaście lat wstecz względem „Zorzy po-

larnej”, a tymczasem reszta „Księgi Prochu”

rozgrywa się kilkanaście lat po wydarze-

niach z „Mrocznych materii”. W efekcie, choć

„La Belle Sauvage” wydaje się „uwiązane”

do dwóch trylogii Pullmana, tak naprawdę

stanowi dzieło fabularnie i klimatycznie

samodzielne. To trzymająca w napięciu po-

wieść przygodowa, w której wraz z młodymi

Malcolmem i Alice mkniemy w szaleńczej

ucieczce przed ludźmi polującymi na ma-

leńką Lyrę (późniejsza bohaterka „Materii”).

Pullman rozbudowuje nam swoje niezwykłe

uniwersum, a mistrzostwo autora można

doceniać tu zwłaszcza na polu kreacji boha-

terów, kiedy misternie tka więź między parą

głównych postaci.

MARCIN ZWIERZCHOWSKI

książki Fragmenty książek na stronie: http://www.polityka.pl/czytelnia salon gier

Leśne cudo 5 /6

Ori and the Will of the Wisps, Moon

Studios, Microsoft Game Pass, Windows,

Xbox One

G

dyby Kenneth Grahame, autor

„O czym szumią wierzby”, żył

sto lat później, być może jego

baśń o leśnych zwierzętach,

ich wielkiej przyjaźni i perypetiach

przypominałaby

formą właśnie „Ori

and the Will of the

Wisps”. To urze-

kająca pięknem

obrazów i dźwięków

opowieść o pełnej

niebezpieczeństw

podróży królicze-

go duszka Oriego

przez leśne ostępy. Zaczyna się tam,

gdzie skończyła się w „Ori and the Blind

Forest” (2015 r.), ale ta wiedza nie jest

niezbędna. Szkieletem przygody jest

dwuwymiarowa gra platformowa spo-

pularyzowana przed ćwierćwieczem

przez takie klasyki jak „Castlevania” czy

seria „Metroid”. Kluczem do sukcesu są

refleks i zręczność, gra jest wymagająca,

a pod względem prezencji – cudo!

Piękny dodatek 4 /6

Nioh 2, Team Ninja, Sony, PlayStation 4

W

racamy, jak w „Nioh”

(2017 r.), do XVI-wiecznej

Japonii z mitów, baśni

i sennych mar. Tak jak

w pierwszej odsłonie tej przygody,

istotą zabawy jest walka z demonami

pustoszącymi wioski i warownie. Mie-

cze samurajskie, siekiery, kosy, młoty,

włócznie, łuki, szurikeny, bomby – wy-

bór broni i pancerzy jest gigantyczny,

podobnie jak liczba

opcji specjalizacji

prowadzonej postaci

i udoskonalania

ekwipunku. Chwila

nieuwagi, a nasz

wojownik padnie

pokonany przez naj-

słabszego z wrogów,

z kolei walki z klu-

czowymi demonami to czasem wręcz

czysty koszmar (autor tych słów utknął

właśnie na kanalii, z którą stoczył już

ponad 30 przegranych walk). I to właśnie

jest w „Nioh 2” piękne. Niepiękne jest na-

tomiast to, że wygląda nie jak nowa gra,

ale raczej jak rozbudowany dodatek. © AG, EAST NEWS, MP (4), BROTHERHOOD GAMES