i myślę, że to jakoś mną kierowało. Pamiętam, że w szkole
średniej bardziej interesowały mnie przedmioty takie jak
biologia, chemia, fizyka i w sumie miałem do wyboru, że będzie
to jakiś kierunek medyczny... może fizjoterapia, a może właśnie
psychologia. W końcu padło na psychologię. Myślę, że było to
trochę zrządzenie losu, może trochę przypadku, a trochę też chęć
pracy w tym zawodzie. W trakcie studiów stwierdziłem,
że to jest w 100% ten kierunek. Jak byłem na pierwszym roku
i zaczynałem te studia, to nie byłem do końca przekonany czym ja
się będę zajmował i czy to będzie to, i czy będę umiał pomagać
innym i dopiero w trakcie studiów stwierdziłem,
że to jest to.
Bogusława Gontarz: Ja mam chyba podobnie. Kończąc liceum miałam
na myśli pójście na medycynę, bo robiłam biol – chem – fiz
i okazało się, że pojawiły się problemy zdrowotne, które stanęły
mi na przeszkodzie, żeby iść na medycynę. Zaczęłam myśleć, co
mogę zrobić z tym co wiem i co lubię. Wiedziałam, że nie chce
pracować w żadnym zamkniętym laboratorium, tylko
z ludźmi. Któregoś razu w moim życiu pojawiła się osoba, która
powiedziała „A nie myślałaś o psychologii?„
„O psychologii...” Ale potem stwierdziłam, że jednak spróbuję.
Zawsze mogę zmienić kierunek. Poszłam na studia w tym kierunku.
Pierwszy rok był dla mnie dyskusyjny, czy to jest to. Od drugiego
roku pojawiły się zajęcia czysto psychologiczne, z mechanizmów,
które kierują człowiekiem,
co zrobić, aby człowiekowi pomóc, jak się rozwijać i poczułam
