competitieve wapenwedloop die opzichtige consumptie eigenlijk is, consumeer
je bij deze leefstijl áls en wanneer dat nodig is. Deze leefstijl heeft een
onwaarschijnlijke, ietwat onwillige held. Hij is een lange man met een dikke,
zwarte baard, die luistert naar de naam Dave.
Meestal zul je Dave (voluit heet hij David Roberts) zien in een gewone
spijkerbroek en een donkerrode houthakkersblouse. Hij is opgegroeid in de
lagere middenklasse, in een achtergebleven deel van Tennessee. Het was een saai
stadje dat was ontstaan als onvermijdelijk resultaat van de massaproductie. Het
was geschraagd – als je het zo kunt noemen – op de kenmerken van het
materialisme van de moderne wereld: een aaneenschakeling van supermarkten in
de buitenwijken. ‘Het was er vreselijk saai,’ stelt Dave. ‘Zo’n plaats waar de
jeugd voor de lol heen en weer rijdt door de winkelstraat en over de
parkeerplaats, een plaats waar je mensen tegenkomt die je kent uit de
supermarkt.’
Dave woont nu een gewoon, onopvallend leven in een nietszeggende buurt,
in een tamelijk klein huis in Seattle. Hij woont er met zijn twee kinderen en zijn
vrouw, Jennifer Roberts. Hij noemt haar Jen. Zij heeft lang, donker haar.
Vrienden vinden dat ze lijkt op een langere versie van de Amerikaanse komiek
Tina Fey. Jen werkt bij een plaatselijke koffie-importeur, al meer dan veertien
jaar. Dave schrijft voor een website genaamd Grist.org, over milieuvraagstukken,
al meer dan negen jaar. Ze gaan regelmatig met vakantie, naar familie of om tijd
door te brengen met oude vrienden en hun kinderen. Ze gaan ’s zomers
bijvoorbeeld met hen naar het driedaagse Pickathon Roots Music Festival, en ’s
winters skiën ze samen. In hun vrije tijd lummelen ze wat rond, kijken ze tv of
leren ze hun kinderen lezen. Ze zijn heel gelukkig en stonden eigenlijk nooit stil
bij hun manier van leven, totdat Dave een tijdje geleden in gesprek raakte met
een studievriend, genaamd Teyo. Over dat gesprek schreef hij een artikel voor
Grist:
‘Ik ging op bezoek bij een oude vriend van me, die nu in Portland woont. Hij
helpt bij het opzetten van een tech startup, werkt tachtig uur per week waarvan
hij de helft onderweg is, heeft nauwelijks genoeg tijd om thuis een relatie te
onderhouden met zijn hond, laat staan voor romantiek. Hij vertelde me dat zijn
doel is om als een idioot te groeien, uitgekocht te worden door Google en om op
zijn veertigste met pensioen te kunnen gaan. Hij noemt dat “een enorme kick”.’
Dat zette David aan het denken. Hoe kon het dat zijn vriend zo hard was
gaan werken en zo ambitieus was, en hij niet? Jen en hij praatten er veel over.