Ontspullen

als Tammy Strobel, en net zo als de CELF-onderzoekers de gezinnen voor hun
studie hebben geselecteerd. Hij is een typisch voorbeeld van die steeds groter
wordende groep mensen die ik experiëntialisten noem. Cliffs verhaal
vertegenwoordigt dat wat veel andere experiëntialistische vernieuwers ook
hebben doorgemaakt: om de een of andere reden zijn ze gaan beseffen dat ze niet
langer geloven in het systeem, dat ze niet gemotiveerd raken door
materialistische waarden en dat ze vinden dat belevingen betekenisvoller en
spannender zijn.

Er zijn overeenkomsten tussen experiëntialisten, minimalisten en alle andere
belevingsverhalen in dit boek. Maar er zijn ook belangrijke verschillen. Vergelijk
Ryan Nicodemus maar met Hodges. Als voorbeeld van een minimalist ervoer
Nicodemus dat hij omkwam in alle materiële spullen die hij had verzameld en
ging hij ontspullen. Hij gaf zijn baan er ook aan. Maar de belangrijkste manier
waarop hij het materialisme afwees, was het wegdoen van de meeste van zijn
spullen.

Als typische experiëntialist voelde Hodges zich verstikt door het leven dat
hij leidde, het leven dat hoorde bij het heersende systeem. De belangrijkste
manier waarop hij materialisme afwees was niet door zijn bezittingen weg te
doen – zoveel had hij trouwens ook niet. Hij deed het door zijn baan op te geven,
net als het leven dat het materialistische waardensysteem vereist, en door zijn
leven op te waarderen tot een nieuwe, bevrijde leefstijl die succes afmeet aan de
hand van experiëntiële termen in plaats van materiële.

Veel meer mensen kiezen daar tegenwoordig voor, kijk bijvoorbeeld maar
naar een Australische van in de dertig die in Londen woont: Marianne Cantwell.

Marianne    en  haar    scharrel-leefstijl^3

Marianne Cantwell stikte zowat. Ze was vlak bij de Houses of Parliament in
Londen, Engeland, een dikke zestig meter onder de grond.

Het was een Londense ochtend zoals er zoveel van zijn. Grijze wolken
buiten. Binnen, in haar appartement in Noord-Londen, ging het seintje van haar
BlackBerry. Ze zette het geluid af en controleerde haar e-mail.

Nu zou ze je vertellen dat ze toen een droombaan had. Ze was bijna dertig en
bewonderde haar baas. Ze was dol op haar werk. Ze was een enthousiaste
marketing consultant die slimme ideeën bedacht voor schatrijke cliënten met
grote problemen. Ze werd enorm gerespecteerd. Op kantoor werd ze beschouwd
als lid van de Heroic Boys Club. Ze legt uit: ‘Dat hield in dat je zó druk was dat