Toen ze vertrokken, waren ze van plan een paar jaar weg te gaan, en dan
‘zien wat er gebeurt’. Het laatste wat ik van hen heb gehoord, is dat ze zich
semipermanent hebben gevestigd vlak bij een strand op Bali, Indonesië. Ze
surfen. Er komen vrienden op bezoek. De kinderen gaan naar het plaatselijke
Franse lyceum. Ze kunnen zich niet herinneren wat ze in de opslag hebben gezet,
en zelfs al gaan ze af en toe terug om vrienden en familie op te zoeken en om af
en toe te zien hoe het restaurant loopt: ze weten niet of ze ooit terug willen naar
hun oude levens in Londen.
Veel mensen hebben weleens zitten dagdromen over alles achter je laten om
op reis te gaan. Maar de meesten accepteren dat spontane reisjes iets van het
verleden zijn, iets wat we deden in die geweldige periode van onze jeugd,
voordat we hypotheken, verplichtingen, kinderen, werk en allemaal andere
excuses hadden die je verzamelt als je opgroeit. Dus nemen we genoegen met
die paar weken vakantie die we elk jaar krijgen en aanvaarden we dat als ons lot.
De Lenets deden dat niet. Zij hadden heel veel spullen, hadden alles wat ze zich
konden wensen en hadden daar hard voor gewerkt. Maar toen ze dat eenmaal
hadden, beseften ze dat de beloningen voor succes in het consumentisme voor
hen niet genoeg waren.
Dus planden Sue en Bertrand hun vertrek zorgvuldig, deden ze de meeste
van hun spullen van de hand en ontvluchtten ze het systeem, als een compleet
gezin, zodat ze over de wereld konden reizen en iets konden doen dat meer voor
hen betekende. Daarmee hebben zij bewezen dat je in elk geval niet jong, vrij of
ongebonden hoeft te zijn om een experientialist te kunnen zijn. Ze laten zien dat
experiëntialisme ook mogelijk is voor mensen die verplichtingen en kinderen
hebben.
Waarom zou je ze niet gewoon hippies noemen?Misschien denk je wel: ‘Ik ben heel blij voor die zogenaamde experiëntialisten,
maar er is niets nieuws onder de zon. De hippies deden dit toch al in de jaren
zestig?’ En dan heb je een punt. Zij hadden inderdaad kritiek op de meer-is-
beter-waarden van de heersende materialistische maatschappij. Ze zochten op
andere plaatsen naar zingeving, vooral in belevingen. Ze gaven lucratieve
carrières op, net als Hodges. Ze wezen het forenzen af, net als Cantwell. Ze
gingen op stranden leven, net als de Lenets. En nadat ze volgens het hippie-
adagium turned on en tuned in, volgde onafwendbaar de bijbehorende drop out:
ze haakten af. Ze keerden de maatschappij de rug toe.