Ontspullen

ook, was haar enorme, bollende buik, en ik dacht: ‘Oh, ze is zwanger.’ Toen
voelde ik opnieuw een hand op mijn arm en werd ik uit de woonwagen
getrokken, terug in de andere ruimte. Tegen de tijd dat ik met mijn ogen kon
knipperen, me omdraaide en keek, hing het gordijn alweer stil.

De  piloot  en  het varkensoor

Niet lang na mijn ontmoeting met de zigeunerin bevond ik me in een andere
ruimte zonder ramen, deze keer met een vloer van zwart-witte, marmeren
vierkanten. Het plafond was cyaan geschilderd, bezaaid met gouden sterren en
behangen met lampen die oogden als weegschalen van Vrouwe Justitia. De
muren waren gebroken wit, roomkleurig en roze marmer, dooraderd met grijs,
zwart en rood. Langs twee zijden van de ruimte stonden twee donkere, houten
banken. Aan een van de uiteinden stond een troon. Dit was – maar dat terzijde –
geen filmset: het was een oude vrijmetselaarsloge die jarenlang verloren was
gewaand en zo’n tien jaar geleden weer was ontdekt.

Ik zit in het midden van de ruimte aan een zware, antieke, mahoniehouten
tafel. Links van me zit een actrice met lang, golvend haar, net als Jessica Rabbit.
Rechts van me zit een man met een snor als een potloodstreepje, als van een
Spitfirepiloot uit de jaren veertig van de vorige eeuw. Hij stelt zichzelf voor als
Commandant van Speciale Operaties.

Het diner wordt opgediend. De eerste gang bestaat uit soep van varkensoren.
Ik roer wat rond in mijn kom. Daarin ligt inderdaad, zoals aangekondigd,
overduidelijk een varkensoor. Ik was gewaarschuwd. Toen ik de trap afliep, op
weg hierheen, had Sam Bompas – de organisator van dit evenement – me bij
mijn arm gepakt en gefluisterd: ‘Zet je schrap. De eerste twee gangen zijn nogal
schokkend.’

Het menu blijft me de rillingen bezorgen, en de andere gasten ervaren dat
ook. Na de soep van varkensoren krijgen we een terrine van kalfsvlees, slakken
en gelei van beenmerg. Maar om de waarheid te zeggen: onze aandacht is niet
eens gericht op het eten.

Op een enorm, geïmproviseerd scherm, tegenover de troon, zien we een
surrealistische film uit 1973, genaamd Holy Mountain. De regisseur had lsd
genomen om zich voor te bereiden op het filmen en liet de acteurs voor sommige
scènes paddo’s eten. Een dwerg zonder ledematen en een troep kinderen vallen
een man aan die op Jezus lijkt. Een vrouw zegt dat ze mystieke wapens maakt
voor boeddhisten, joden en christenen. Een man die eruitziet als een cultleider