opende Luis Vuitton in New Bond Street in Londen. De voorstelling was op
poten gezet voor hun grootste klanten, zoals Jerry Hall en Gwyneth Paltrow,
maar ook voor journalisten als ik. De vraag is: waarom? Als Louis Vuitton
mensen wilde laten weten dat er een nieuwe winkel kwam, waarom hielden ze
het dan niet gewoon bij een openingsfeestje bij de winkel, een persbericht en
advertenties in luxemagazines?
De tweede scène, met de soep van varkensoren en de piloot, was een veel
eenvoudiger, kleinschaliger gebeurtenis. In veel opzichten was het gewoon een
doorsnee avond met drinken, een etentje en een film, ook al was het dan
gedenkwaardiger dan doorsnee vermaak op een uitgaansavond. Het was een
‘experiëntieel diner’, gemaakt door een bedrijf genaamd Bompas & Parr,
gesteund door de hotelketen Andaz en door Hendrick’s Gin. Ook hier luidt de
vraag: waarom? Waarom doen deze merken moeite om een experiëntiële avond
op poten te zetten terwijl ze ook gewoon kunnen adverteren, zoals merken altijd
deden?
Misschien weten Sam Bompas, de man die me bij het binnengaan
waarschuwde voor de schokkende gerechten, en zijn partner Harry Parr het
antwoord hierop. Het binnengaan van hun kantoor in Londen heeft wel iets van
het afdalen in een konijnenhol en aankomen in een werkelijk bestaand
Wonderland. Je komt door een smalle laan, gaat rechtsaf een parkeerplaats op en
daar, aan de achterkant, in een kubusachtig, onopvallend gebouw van twee
verdiepingen, bevindt zich hun vleermuizenhol vol halfuitgewerkte ideeën-in-
voorbereiding.
In de grootste ruimte steekt een kolossale, groene, vriendelijke
dinosauruskop door een muur, als een jachttrofee. Ernaast prijst een spandoek
‘de vier ruiters van de slokdarm’. Op planken staan van die plastic trofeeën die
je kunt winnen als je een avond gaat bowlen en geleiachtige matrijzen in vormen
die je misschien wel herkent: de Reichstag, Empire State Building, St. Paul’s
Cathedral.
Bompas en Parr zijn beiden bijna dertig. Ze kennen elkaar van Eton. Parr,
met peper-en-zoutkleurig haar en een brede grijns, lijkt een rustiger en helemaal-
geen-slechte-versie van The Joker uit Batman. Je krijgt het gevoel dat achter zijn
beleefde glimlach veel belangrijker werk wordt verzet, van dat werk waarbij je
drankjes in vaten giet en curieuze dingen doet met victoriaanse fietsonderdelen.
Bompas is het boegbeeld. De glinstering in zijn ogen is de glinstering van
een Barnum, van een Willy Wonka – maar dan in de versie van Gene Wilder. Als