dan heeft je dat misschien geamuseerd, geschokt en verbaasd: dat iemand zoveel
spullen kan verzamelen, kan functioneren ondanks al die rommel en toch nog
zóveel flessendoppen, plastic tassen en kapotte koelkasten de moeite van het
bewaren waard vindt. Misschien heb je ook wel medeleven gevoeld dat deze
persoon zover is afgeraakt van een normaal leven en hoopte je dat het hem beter
zou gaan.
Deze reacties zijn prachtige onderwerpen voor bij de koffieautomaat op het
werk en ze zorgen er bovendien voor dat mensen blijven kijken (en dat zenders
meer van dergelijke programma’s maken). Maar zelf denk ik dat er een nog
belangrijker reden is waarom zo velen van ons naar die programma’s blijven
kijken: omdat ze weerklank vinden bij de hamsteraar die er in ieder van ons
leeft. Want weet je, hoe meer ik heb ontdekt over verzameldwang, des te meer
begon ik in te zien dat er ook een hamsteraar in mij leeft. En hoe meer jij erover
te weten komt, des te groter is de kans dat jij ook een geheime hamsteraar in
jezelf herkent.
Tot de jaren negentig van de vorige eeuw waren er maar weinig deskundigen
die zich bezighielden met verzameldwang. Het werd beschouwd als een van de
negen symptomen van iemand met een obsessief-compulsieve stoornis (OCD)
en beschouwd als een zeldzame aandoening, beperkt tot een handjevol verloren
zielen van goede komaf. Dat idee was afkomstig van een roemrucht verhaal over
twee zonderlinge broers, Langley en Homer Collyer.
Toen de beide broers in maart 1947 stierven en de politie hun drie
verdiepingen en twaalf kamers tellende zandstenen huis in New York
binnengingen, troffen ze daar 120 ton spullen aan, opgestapeld van de vloer tot
ongeveer een halve meter van het plafond: kranten, blikjes, tijdschriften,
paraplu’s, een kroonluchter op gas, de bovenkant van een door paarden
getrokken rijtuig, een roestige fiets, veertien vleugels, een van de eerste
röntgenapparaten, een T-Ford, de stoffelijke resten van een foetus met twee
hoofden, een kano en tussen al die spullen tunnels om je door voort te kunnen
bewegen en boobytraps die stenen of balen kranten zouden laten vallen op
iedereen die het waagde binnen te dringen. Langley was zelf gestorven door een
van die boobytraps met kranten.
Het verhaal van deze twee excentrieke hamsteraars heeft mensen sindsdien
altijd gefascineerd. Indertijd trokken duizenden New Yorkers eropuit om te zien
hoe al die spullen uit het oude herenhuis werden getakeld. Tot de dag van
vandaag noemen brandweerlieden langs de oostelijke kust huizen van