kon beginnen door haar huidige ring als aanbetaling aan te bieden.
Logan Smith is zo’n man die oogt als een jongen, maar dan groter en langer.
Hij was de oudste van twee broers en groeide op op een ranch in het noorden van
Californië. Hij had blonde krullen en droeg een randloze bril. Op zijn profielfoto
op Google+ tekende hij een zwart, cartoonesk snorretje.
Hoe voelde hij zich toen Strobel hem vertelde wat ze van plan was? ‘Ik denk
dat ze me wel een beetje kwetste,’ herinnert hij zich nu. ‘Ze wist dat die ring
alles was wat ik me kon veroorloven en dat vond ze nog niet genoeg.’ Maar als
ze zo graag een nieuwe ring wilde, dan moest dat maar. Hij leende nog wat geld
van zijn broer en kocht de ring. Maar ook die ring maakte Strobel, na een
aanvankelijke roes, niet lang gelukkig. Niks kon haar gelukkig maken, zo leek
het.
Dat was vreemd, want ze had toch tenminste tevreden moeten zijn. Op het
werk ging het goed. Haar bedrijf had haar aangeboden haar op te leiden voor een
managementfunctie. Ze had een geweldige vriend en ze woonden in een leuk
stadje in de buurt van Sacramento – Davis heette het – in een luxe appartement
omgeven door schitterende gazons en herenhuizen. ‘Ik had het gevoel dat ik het
helemaal gemaakt had,’ herinnert Strobel zich. ‘Het was alsof ik alles had wat ik
me maar kon wensen.’ Van buitenaf leek dat ook zo, voor iedereen die haar
nieuwe ring met drie diamanten zag, die haar en Smith zagen tijdens het uitgaan
in de stad, die op bezoek kwam in hun prachtige huis, met kamers vol spullen en
kasten vol kleding.
Maar vanbinnen voelde het leven niet zo geweldig. Twee uur rijden naar en
van het werk brak haar op, net als de uren waarin ze cijfers zat te verwerken aan
haar bureautje. Ze begon zich af te vragen of ze écht geloofde in wat ze deed. Ze
ging meer drinken en werd een stuk zwaarder. Haar rug ging opspelen en het
werd steeds erger. Ze maakte zich druk over hun leningen bij de bank, die
telkens groter leken te worden. Ze ging ruziën met Smith, zelfs in het openbaar.
‘Ze zei dingen, zelfs als hij erbij was, zoals “Verdiende hij maar meer, dan
hoefde ik niet te werken”,’ herinnert Tina Smith zich.
En zo, door al die schulden, stress en ongelukkig-zijn, was die zangerige,
vrolijke Tammy verdwenen. Er moest iets gebeuren.
Smith begon er het eerst over. Het schoot hem te binnen toen hij onder de
douche stond – waar anders? Hij stond op een avond te douchen toen Strobel
thuiskwam. Hij riep dat hij een idee had dat ál hun problemen kon oplossen.
‘Denk je dat?’ mompelde ze terug (al hoorde hij dat niet). Ze kon stoppen met