de Miami Dolphins, anderen rood-witte Feijenoordshirts en weer anderen
goudkleurige jasjes. Daarom rijdt de een in een Prius en de ander in een Ford
Mustang. Het verklaart waarom de een op een fixed bike rijdt en de ander op een
Harley. En het verklaart waarom de een een kralenarmbandje draagt van het
Yawanawa-volk uit de Amazone en de ander een opzichtige gouden ketting.
En spullen zijn goed omdat ze ons verbinden met anderen, met
gebeurtenissen en met ons eigen verleden. Daarom hebben je vrienden houten
beelden van die keer dat ze in Afrika zijn geweest. Daarom kun je geen afstand
doen van de vaas die je schoonmoeder voor je heeft gekocht, ook al zet je die
alleen maar neer wanneer zij komt eten.
Spullen zijn ook goed omdat ze onze fundamentele behoefte aan prikkels
reflecteren. Denk maar aan een baby met zijn eerste rammelaar, een kind met
een nieuwe fiets of jezelf met een nieuwe telefoon, barbecue of een kunstwerk
voor aan de muur in je woonkamer.
Spullen zijn ten slotte ook goed omdat het goed voelt ze te hebben, omdat
wij, als fysieke wezens, genieten van wat een voorwerp ís – het uiterlijk, het
gevoel en de geur van een oude houten stoel, een nieuwe leren tas, een kasjmier
sjaal of een telefoonhoesje uit een 3D-printer.
Spullen hebben is, kortom, goed: het is menselijk, nuttig, sociaal en leuk. Het
voelt goed, het geeft ons een goed gevoel. En dát is een ernstig probleem voor
het minimalisme. Want als spullen zo goed zijn, waarom zou iemand zich dan
aansluiten bij een beweging die stelt dat je er zo weinig mogelijk van moet
hebben? Deze opsomming van redenen waarom spullen goed zijn, lijkt mij voor
minimalisten tenminste een reeks uiterst lastige hobbels om te nemen.
Ik denk ook niet dat het minimalisme die hobbels kan wegnemen en daarom
geloof ik niet dat het de oplossing is voor het kopje-onder gaan in spullen. Ik
denk niet dat je de meeste van je spullen weg moet doen en minimalist moet
worden. Ik zie niet gebeuren dat het minimalisme het materialisme zal
vervangen als bepalend systeem voor normen en waarden.
Misschien ligt het probleem van minimalisme wel in de oorsprong ervan.
Welbeschouwd wordt het meer gedefinieerd door wat het níét is – materialisme –
dan door wat het wel is. Die toch wel pijnlijke negatieve benadering maakt het
eerder een reactieve respons dan een op zichzelf staand idee. Als materialisme
een liefdesaffaire zou zijn die tot een eind was gekomen, dan is minimalisme
helaas niets anders dan de terugslag daarvan.
Of, als je het hedendaags kapitalistische systeem – gestut door een