Το νεοσυσταθέν κράτος περιελάμβανε την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τις
Κυκλάδες. Διαιρέθηκε σε 10 νομούς (Αργολίδος και Κορινθίας, Αχαΐας και Ήλιδος,
Αρκαδίας, Μεσσηνίας, Λακωνίας Ακαρνανίας και Αιτωλίας, Φωκίδος και Λοκρίδος,
Αττικής και Βοιωτίας και Κυκλαδων με 47 επαρχίες και επιμέρους Δήμους.
Ο «περί συστάσεως των δήμων νόμος», είναι ο πρώτος νόμος του Ελληνικού κράτους
για την τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου βαθμού. Ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1833
και με δεδομένο ότι δεν υπήρχαν διοικητικά στελέχη του νέου Ελληνικού κράτους, οι
πρώτοι νομοθέτες δεν ήταν Έλληνες. Το σχέδιο νόμου συντάχθηκε στα γερμανικά.
Με τον νόμο αυτό, η χώρα διαιρέθηκε σε δήμους τριών κατηγοριών ανάλογα με τον
πληθυσμό. Πρώτης τάξης με πληθυσμό πάνω από 10.000 κατοίκους, δεύτερης τάξης από
2.000 – 10.000 κατοίκους και τρίτης τάξης οι μικρότεροι. Ο δήμαρχος αποτελούσε την
πρώτη εκτελεστική αρχή και ήταν υπεύθυνος για την άσκηση της τοπικής αστυνομίας.
Βοηθοί του δημάρχου, ήταν οι πάρεδροι, 1-6 ανάλογα με την τάξη του δήμου.
Το δημοτικό συμβούλιο, αποτελούμενο από 6-18 δημοτικούς συμβούλους ανάλογα με
την τάξη του δήμου θεωρείτο «συμβουλευτική και συνεπιτηρούσα αρχή». Η θητεία του
δημάρχου και των παρέδρων ήταν τριετής, ενώ το δημοτικό συμβούλιο εκλεγόταν για
εννέα χρόνια, με άμεση εκλογή. Η διαδικασία σχηματισμού των δήμων ήταν πολύπλοκη
και χρονοβόρα, καθώς απαιτείτο γεωγραφική και πληθυσμιακή καταγραφή. Επιπλέον,
βασικό πρόβλημα ήταν οι επικρατούσες κομματικές συνθήκες και οι προσωπικές
φιλοδοξίες όσων συμμετείχαν στην οργάνωση τους.