Ζ) 1912
Η διοικητική διαίρεση του 1912 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του Ελευθερίου
Βενιζέλου φέρνοντας σημαντικότατες αλλαγές στις τοπικές διοικήσεις. Με το νόμο ΔΝΖ
1912 «Περί Δήμων και Κοινοτήτων» ορίστηκαν οι πρωτεύουσες των νομών, οι δήμοι και
οι πόλεις με πληθυσμό άνω των 10.000 κατοίκων. Αντίστοιχα κοινότητες ορίστηκαν όλοι
οι συνοικισμοί με πληθυσμό πάνω από 300 κατοίκους και σχολείο στοιχειώδους
εκπαιδεύσεως ή ακόμα και συνοικισμοί με λιγότερους από 300 κατοίκους με ή όχι
σχολείο μπορούσαν να γίνουν κοινότητες αρκεί να το ζητούσε πάνω από το 50% των
εκλογέων κατοίκων και ταυτόχρονα να είχαν περιουσία που να απέδιδε πάνω από 2.000
δραχμές εκείνη την ή τέλος αν ήταν έδρες δήμων. Οι κοινότητες ως μονάδες τοπικής
αυτοδιοίκησης καταργήθηκαν 99 χρόνια αργότερα με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» το
- Στοιχεία για τη διοικητική διαίρεση δεν υπάρχουν στον νόμο ΔΝΖ του 1912, γιατί
εκεί απλά περιγράφονται οι όροι ίδρυσης κοινοτήτων και δήμων. Οι κοινότητες και οι
Δήμοι αναγνωρίστηκαν σταδιακά στα επόμενα χρόνια. Το 1920 εκδόθηκαν πίνακες των
δήμων και κοινοτήτων του κράτους από τη Διεύθυνση κοινοτικής και δημοτικής
διοικήσεως του υπουργείου εσωτερικών που περιείχαν, για μεν τους 16 παλαιούς
νομούς: 21 δήμους και 2743 κοινότητες και για τις «νέες χώρες»: 16 δήμους, 1400
κοινότητες, 3 αστικούς δήμους και 602 αγροτικούς δήμους σύμφωνα με όσα
αναφέρονται σε έκθεση της Διεύθυνσης Στατιστικής του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας
του 1922
Στην απογραφή του 1928, αναφέρεται ότι στις 15-16 Μαΐου 1928, η Ελλάδα διαιρούνταν
σε 38 νομούς, 141 επαρχίες, 53 δήμους και 4.990 κοινότητες, με συνολικό αριθμό
πόλεων και χωριών 10.952. Το 1920-1928 η Ελλάδα είχε 35 νομούς
Στις σελίδες που ακολουθούν φαίνεται το ΦΕΚ με το οποίο έγινε στο νομό Μεσσηνίας η
αναγνώριση: α)Ενός δήμου(Καλαμάτας), β) 187 κοινοτήτων με πάνω από 300 κατοίκους
και σχολείο ,γ) 47 κοινοτήτων με κάτω από 300 κατοίκους και σχολείο και δ) περί των
230 συνοικισμών.