ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΡΤΣΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΡΤΣΗΣ
Είναι κάτι σαν λύπη αυτό που ζω
Κλέβουν οι μέρες τα νιάτα σου.
Βαδίζεις δρόμους δύσκολους, χωρίς φως και στολίδια.
Οι εραστές χτυπούν το κορμί σου, πολύτιμο δώρο γι’αυτούς
η ζεστή ηδονή του.
Μέσα σου βαθιά ψάχνουν να βρουν αυτό που δεν μπόρεσε
η ζωή να τους χαρίσει.
Σταματά η ανάσα και νεκρά τα αισθήματα γέρνουν.
Είναι η βροχή που κάνει γκρίζα τη μέρα.
Φέρνεις τα χέρια σου στο στόμα να τα ζεστάνεις με τα
χνότα του έρωτα.
Παλεύεις με ξόρκια και σκέψεις περίεργες, δυσνόητες.
Τόσες στιγμές μα δεν κράτησες ούτε μια.
Δάκρυα κι αν έχυσες τα σημάδια πάνω σου μένουν γιατί η
βρώμα φωλιάζει σε κρυφές γωνιές.
Χαρούμενη δεν σ’είδα ποτέ, μόνο ανάσες καυτές και
σημάδια θυμάμαι.
Σημάδια που θα σβήσουν μόνο όταν πάψει το κορμί σου
σαν σειρήνα να καλεί την αμαρτία.