Heel merkwaardig en het vertellen waard is het antwoord wat de slagers allemaal -zonder de minste rugge-
spraak met elkaar- hierop gaven. Iedere leverende winkelier was lid van Bethesda en gaf bovendien aan het Lin-
nenfonds. Bij elkaar minstens een paar tientjes per jaar de man. Voor de jaarlijkse bazaar gaf ook nog iedereen
iets. Een hammetje of een grote worst.
De dame belast met het ophalen van artikelen voor de bazaar kreeg bij de eerste slager die ze bezocht het
antwoord: "...een cadeautje voor de bazaar?...oh ja... weet u wat u doet? ...gaat u dat maar bij die slager in Gelder-
malsen halen." Bij de volgende slager kreeg ze misschien een ander verhaal, maar het resultaat was evenzeer
nihil. Toen de dame nog 2 maal haar neus zou stoten gaf ze het maar op.
Het leveren aan het voormalige Gasthuis ging eveneens bij toerbeurt door de meeste slagers. Op zaterdagmiddag
bracht de "Vader" het boekje met de lijst voor de hele week en met een knipoogje kreeg hij dan een zakje met wat
vleeswaren voor de eigen broodtafel en aan het eind der maand als een der meiden kwam betalen kon door hen
op 1% fooi worden gerekend. Precies zoals de dienstbode van de gegoede klanten dat kreeg bij het betalen van de
maandrekening. Al was dit dan maar een klein beetje, smeergeld was geen ongebruikelijk verschijnsel. Omdat van
mij bekend was, dat ik niet meer mee wilde doen aan zo'n systeem, was ik bij de laatste "Vader" van het Gasthuis
al snel geen leverancier meer.