met sal manassen achterom kijken

show. Als vakman kijk je graag naar mooi vee. Natuurlijk tikten sommigen tegen het voorhoofd om daarmee aan
te duiden wat een onzin ze het allemaal vonden, al die poespas om niets... Ze hadden zelf immers in de stallen
puike Paasdieren staan alleen heel wat goedkoper, zonder die dure bekroningskaarten aan de koppen.
Zeker, ze hadden natuurlijk gelijk om te spotten met al die flauwekul. Om al dat uitzonderlijk gedoe. Aan de
andere kant was het leven zonder afwisseling ook niet leuk en dat ontbrak in het leven toenmaals meer dan
tegenwoordig. Wat was er in zo'n gat als Tiel nu helemaal te beleven... Jaren voordien versierden slagers hun
Paasossen met lauwerkransen en sinaasappels op de horens om door de stad bestellingen op te nemen. Ze hadden
het bestellingenboek al bij zich.
Voor de slagers die zo graag op deze manier met hun slachtvee pronkten was het om de drommel geen flauwekul.
Dit was hun manier van reclame maken. Voor de rest van het jaar deden ze dat nooit. Snel zou dit veranderen.
Het zakendoen zou vlug evolueren tot heel andere methoden. Feitelijk was deze hele vertoning meer elkaar de
ogen uitsteken. Het zei de kopers niets. Alleen vakkundige kenners zagen verschil van kwaliteit. Vader drukte dit
duidelijk uit door te zeggen: "de slechtste koe die in Tiel wordt geslacht, kan in menig stad voor nog een hele beste
doorgaan."
De krantjes waren die week goed met lappen van advertenties. Juist van slagers die anders geen cent voor
reclame maken over hadden. Zij beperkten zich tot GROTE AFSLAG als vee plotseling in prijs daalde. De grote
toeloop die daarmee werd gewonnen verdween even snel. Anderen volgden en een echte oorlog met prijzen werd
in de kiem gesmoord. Enkele jaren later zou die uitbreken in volle hevigheid. Klanten kregen weinig gelegenheid
naar anderen over te lopen.
Jan Pitlo adverteerde zelden. Hoogstens in november om te vertellen dat zijn beroemde rolpens weer te koop
was. Wat hem bewogen heeft om dat jaar in de paasweek een flinke advertentie te plaatsen zal wel altijd een
raadsel blijven. Wellicht in een opwelling, of misschien was hij tot en met geprikkeld door de hele dag tegen de
bekroningskaarten in de etalage bij zijn buurman aan te kijken. Het vertoon op het slachthuis erbij, de hele show
daar, de fotografen. In elk geval liep de gal hem beslist over toen hij de nuchtere -voor insiders venijnige- adver-
tentietekst opstelde: