Het vroege werk van Oiticica bestaat uit tekeningen, gouaches en schilderijen, waarin hij (een voor
die tijd revolutionair) kleurgebruik onderzocht in abstracte geometrische vormen: Vierkanten,
rechthoeken, balken en cirkels. Het ging niet alleen om de combinatie van kleuren, maar ook om de
gelaagdheid en penseeltechniek, die medebepalend is voor de manier waarop het licht wordt
weerkaatst.
Naarmate hij zich daarin ontwikkelde kreeg hij de behoefte om als het ware uit de beperking van het
rechthoekige en vierkante paneel te breken (de “deconstructie van het kader”) in de vorm van een
dynamische combinatie van vierkanten en rechthoeken in zwart, rood, blauw en wit.
De laatste werken uit deze serie werden volledig van kleur ontdaan en uitgevoerd in wit. De “Série
Branca”, waarin hij verschillende tinten wit in relatie tot elkaar onderzocht.
In lijn hiermee begon hij ondertussen te werken aan
een reeks onregelmatig gevormde dubbelzijdige
schilderijen, Bilaterais (Bilateralen). We leven dan in- Deze werden ontworpen om aan het plafond te
hangen en de toeschouwer te bewegen te dwingen
eromheen te lopen. Oiticica's experiment met de
interactie tussen toeschouwer, kleur en licht
ontwikkelde zich verder in een reeks gele en rode
monochromen, waaronder driehoekige schilderijen en
een reeks Invenções (uitvindingen), geschilderde
structuren bestaande uit verticale kleurlagen.
Deze kleurexperimenten mondden uit in
driedimensionale installaties, eerder in
de vorm van kleurige maquettes van
hangende kleurige panelen. Deze
experimenten leidden ook tot
theoretische reflectie, die hij op schrift
stelde. Dit denken leidde tot het
concept dat hij 'côr nucleair' (nucleaire
kleur) noemde - belichaamd in een
groep werken waarin de kleur in midden
van het paneel sterk verzadigd is en
Figuur 9 Metaesquema (meta schetsen)Figuur 10
Figuur 11