Ohi, custa osgiOhi, custa osgi chi di aillàgtru
i mi zérria’ trista, a so sighìa.
No é sa osgi
de i’ méndullasa ‘n frori accanta’ ‘i òmu
e nimmanchu ‘e s’arrurndilli chi torra’
donni annu a asuttu ‘e crobetura.
No é sa osgi custa
de s’arrìu chi gioga’ cun su solli.
Terra,
disisperada terra,
non prus cun i sa osg’ ‘e s’arregodu
de is annus pru’ bellus,
oi mi zérrias,
ma cun àtara osgi,
cun bosgi trista, siddàda ‘e su prantu,
cun bosgi chi oi sceti ─ òmini ─ intendu.
Mi zérrias,
terra, cun i sa osgi serregada,
so osg’ ‘e s’aradori verenau
chi ara’ cun dua bàccasa stasias;
sa osgi ‘e su pastori cun sa cara
segàda ‘e sa straccìa