‘Na zénghera neraStèva a ru sole, comm’a ‘na luscèrta
o ‘nu pezzente stracche e stengenàte,
e ‘na zénghera néra ─ ‘nciuffellàta ─
m’afferràtte ‘na mane e ‘ncumenzàtte:
“Uócchie de cacciatore, tié... ‘na rosa,
‘na rosa róscia, ségne de l’amore...
ma spìne de maluócchie a mmille a mmille
tremèntene la vita e la fertuna...”
La zénghera decéva... i’ tamentéva
‘n’albere stiénte, ‘mbacce a ‘nu murille
ruscecàte de bùche e de verdìca,
‘n’albere pàzze pe’ ggulìe de luce.
Ru fùme azzurre de ri saramiénte
‘sciva addurùse da le ciummenère.
A ru sole de Màrze ─ dentr’a ll’aria ─
pareva che cantasse la cecàla.
E la zénghera, vócca de curàlle,
cìrchie d’òre a le ‘récchie, z’affannava
a ‘nduvenà la vita e la ventura...
I’ me sunnàva ‘na scalélla lèggia,
tutta file de paglia lucechènte,
che me purtàva drìtte ‘mbaravise.