Χρήστος Τσουκάληςδοσοληψία, δεν είχε μόνο την δυνατότητα να πλουτίζουν
την διατροφή τους, αλλά, να καλύπτουν και άλλες επί πλέ-
ον ανάγκες.
Δεν πήρε τον κανονικό δρόμο μην πέσει επάνω σε κανένα
μπλόκο των Γερμανών. Ακολούθησε μονοπάτια παρακα-
μπτήρια. Φεύγοντας από το χωριό πέρασε μέσα από τα
χαντάκια. Από κει πέρασε μέσα στο Κακκαβιώτικο διέσχισε
τον ξεριά και ακολούθησε ένα χωματόδρομο που περνούσε
κάτω από το νεκροταφείο. Συνεχίζοντας μέσα από τους
μπαξέδες της Αγίας Παρασκευής βγήκε πάνω από τα τσιμέ-
ντα. Από το σημείο εκείνο και πέρα δεν υπήρχε τόσος φό-
βος.
Κατά το μεσημέρι ήταν στον προορισμό του και έπιασε
αμέσως δουλειά. Η μέρα ήταν κρύα μα κάπου κάπου έ-
βγαινε κι ο Ήλιος και τη μετρίαζε κάπως. Ήταν δέκα έξι
Δεκεμβρίου 1943 η μέρα κύλισε ομαλά, το βράδυ στο κα-
φενείο της κάτω πλατείας συναντήθηκε και με τους άλλους
συγχωριανούς του. Φάγανε, ήπιαν λίγο κρασάκι, κουβέ-
ντιασαν για τη δουλειά, και μετά πήγανε για ύπνο, αφού το
πρωί έπρεπε να ξυπνήσουν νωρίς.
Την επομένη, από χαράματα, ετοίμασαν τα ζώα τους και
φύγανε ο καθένας προς τη δική του κατεύθυνση, εκεί όπου
είχαν από την προηγούμενη συμφωνήσει με τους ντόπιους
παραγωγούς.
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη και το κρύο τσουχτερό, επά-
νω στο Πλιασίδι, και προς τα Χάνια ήταν ακόμη σκοτάδι,
ελπίζανε ότι ο καιρός θα κρατούσε να μπορέσουν να δου-
λέψουν, στόχος τους ήταν να τελειώσουν όσο γινότανε συ-
ντομότερα, μιας και πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, να ολο-
κληρώσουν ό,τι έπρεπε να κάνουν, και έπειτα να φορτώ-
σουν τα μουλάρια τους με τα μπερεκέτια της αμοιβής τους
και να επιστρέφανε στο χωριό.