Ο Μόνος Επιζών- Ναι.... το ξέρω,... το είδα από χθες στο ημερολόγιο,...
πως να ξεχάσω; Ξεχνιούνται αυτά... αφού ξέρεις... - Πάω τώρα, θα έρθω σε καμιά ώρα, όπως μου είπες.
Μόλις έμεινε μόνος του ξάπλωσε, και ξανά ανέσυρε από το
υποσυνείδητο θύμησες από την αποφράδα εκείνη μέρα.
Εικόνες μπερδεμένες πρόβαλε το μυαλό του, έκανε προ-
σπάθεια να τις βάλει σε μια σειρά, και τα κατάφερε.
Ήταν η πιο αφόρητη νύχτα, τέτοια αγωνία ούτε στον πόλε-
μο της Αλβανίας δεν είχε περάσει όταν οι οβίδες σκάζανε
κοντά του και δεν άφηναν τίποτε όρθιο. Είχε όμως την επι-
λογή να κινείται εμπρός, πίσω, δεξιά αριστερά, σ’ αυτή την
περίπτωση η απραξία, ο περιορισμός κινήσεων, η απειλή
με στημένα πολυβόλα μόλις ελάχιστα μέτρα απόστασης,
καταρράκωνε τα νεύρα των συλληφθέντων σε σημείο ανεξέ-
λεγκτης νευρικής κρίσης.
Κάποιοι κλαίγανε βουβά και καταριότανε την ώρα και τη
στιγμή που βρέθηκαν εκεί. Οι περισσότεροι συνέχιζαν να
κρατούν τα κεφάλια τους σκυφτοί στα δυο τους χέρια και
κάποιοι μετά το αρχικό σοκ παρέμεναν απαθείς σα να μην
αντιλαμβάνονταν την σοβαρότητα της κατάστασης χωρίς να
εκδηλώνουν κανένα ανθρώπινο συναίσθημα στο πρόσωπο
τους. Έμοιαζαν με μαρμάρινα αντικείμενα σμιλεμένα από
κάποιον αδαή γλύπτη που δεν είχε χαράξει ούτε ίχνος αν-
θρώπινης ζωής επάνω τους.
Η νύχτα φαινότανε ατέλειωτη, ένα ψυχολογικό μαρτύριο
συντελούνταν μέσα σ’ αυτόν τον περιορισμένο και άχαρο
χώρο. Ανθρώπινα ράκη που είχαν φτάσει στο σημείο να
παρακαλούνε τον θάνατο να έβαζε ένα τέλος σ’ αυτό το
αφάνταστο μαρτύριο που ζούσαν. Για εκείνους θα ήταν
λύτρωση.
Όταν ξημέρωσε καλά εμφανίστηκε ένας αξιωματικός των
Ες-Ες όπου έδωσε κάποιες οδηγίες στους στρατιώτες. Μετά