Ο Μόνος ΕπιζώνΆφησε τον σκύλο και βάλθηκε να απομακρυνθεί γρήγορα
από τον τόπο του φονικού από την αγωνία του για την έ-
κβαση του τραύματος και το αίμα που έχανε, ένιωσε την
ανάγκη να απομακρυνθεί όσο πιο σύντομα μπορούσε, άλ-
λωστε ήταν ακόμη επικίνδυνο να τον ανακαλύψουν.
Μπουσουλώντας κρύφτηκε μέσα σε μια τσιτσιραβλιά. Κα-
ταλάβαινε ότι οι δυνάμεις του λιγοστεύανε από τον πόνο και
το αίμα που έχανε. Ήταν δύσκολο να υπολογίσει πόσο ήταν
το δικό του. Όλα του τα ρούχα, από την κατσούλα του μα-
λιότου μέχρι μέσα στα παπούτσια του ήταν ποτισμένα με το
αίμα, που, όσο περνούσε η ώρα πάγωνε και έπιανε κρού-
στα, γι’ αυτό η πληγή του (όπως κατάλαβε αργότερα) είχε
φράξει και δεν αιμορραγούσε αρκετά.
Πότε σβαρνιστά, πότε μπουσουλώντας, κρυμμένος μέσα
από την πυκνή βλάστηση και τους θάμνους είχε απομα-
κρυνθεί αρκετά. Πιάστηκε από τον κορμό μιας λεπτής ε-
λιάς κάνοντας κουράγιο να σηκωθεί όρθιος, μα τα πόδια
του με δυσκολία τον κρατούσαν. Έμεινε για λίγο καθιστός
με την πλάτη στηριζόμενη στον κορμό, και κάνοντας ακόμη
μια προσπάθεια σηκώθηκε όρθιος.
Από τα ρούχα του άρχισε να τρέχει το αίμα όσο δεν είχε
παγώσει ακόμη, και αισθάνθηκε να αποβάλλεται λίγο βά-
ρος από πάνω του. Δεν μπορούσε να θυμηθεί πόση ώρα
ήταν εκεί, στα αυτιά του έφτασαν κλάματα, φωνές, κατάρες
γυναικών και ανδρών που κατέβαιναν προς το ρέμα να
περισυλλέξουν τα πτώματα.
Τότε συνειδητοποίησε πόσο τυχερός ήτανε. «η τύχη βοηθά
τους τολμηρούς» έτσι ενεργούσε στην Αλβανία «σκέφτηκε»,
έπρεπε αυτή η πράξη να του γίνει ακόμη ένα μάθημα ζωής.
Ύστερα αναρωτήθηκε. Πόσοι να είναι άραγε οι σκοτωμένοι;
Μη μπορώντας να κρατήσει τα δάκρυα του άρχισε να κλαίει
σαν μωρό παιδί.