canlandırdığın kadarındaki resme bakarsın. Hakikat
aynasındaki ışığın netliği kadar göremezsin. Bu bir
şekilde şu misale benzer. Evindeki aynaya bakarsın,
bakarken o aynayı görmek yerine kendi suretini
görürüsün. Aynanın aslını asla göremezsin çünkü ayna
kendini suretler meydanında saklamıştır. Suret
aynadan habersiz olsa da aynanın tam kalbinde tecelli
eder ki bu da gözün üç yanılmasından birincisidir. Göz
bazen sadece baktığı noktayı görür. Bu nokta ile
arasında duygusal zemin de var ise hayranlık
penceresinin kulpuna yapışarak bakar. İşte fani
olandaki hatayı da göremez. İkincisi boyuta sadece
maddi hırs ile bakar ki en korkuncu da budur. Hem
ateşe hem de karanlığa düşer çünkü latif yana
bakmayı unutmuştur.
Seni sen eden senden ne istemiştir bunu bildin ama
unuttun mu? Üçüncüsü ise sadece kendine bakmaktır
ki bu da Fikrullah ve Hikmetullah tan ayrılıştır. Zaten
her nefiste kendini beğenme arzusu yerleşmiştir. Bu
ivme ile daha da beter bir hale gelir. Üzüntüler ve
acılar halden anlayan sarrafa göre değerlenir,
değerlendirilir. Acemi adam da düz yolda gider,
dizginlerini şeytana teslim eder maazallah.. ‘Sen
burada Hz Yusuf’ un kokusunu alıyor musun’ desem
belki de bana kahkaha atarak, ‘ne kokusu? Ne Yusuf’u’
diyeceksin. Güleceksen gel beraber gülelim ama
ağlamaya kalktın mı herkes etrafından kaçar gider.
Hani biraz önce maazallah dedik ya ben buradan o
kokuyu aldım da hatta Hz Yusuf’ un güzelliği karşısında
parmaklarını kesen ama acısını fark etmeyen
bayanların fısıltılarını bile duydum. İşte maazallah yani
Allah cc korusun yada Allaha (cc)’a sığınırım demiştir,
Yusuf peygamber.. Hak onlardan razı olsun! Bu da