Kuzgun, Gece ve Ben
Kederli bir gecede buluştuk ve bekledik gezegenlerin soğumasını
Kendini vuran tüm şairlerin nefeslerini kuşandım
Ve bekledim Gece’yi, siyah tüylerine iyice saklasın diye
Çok sonra bile bana İlayda’yı hatırlatacak sembolleri
Ne kadınlardan geçip geldim ne modası geçmiş intiharlardan
Ve ne uyuşturucu krizlerinden, bir bilse
Bir şanstı belki yaşamak, içten kanayan bir beyin gibi hasarlı
Islak ağaçların altında ısınmaya çalışmak gibi beyhude
Ve kendi helvanı yemek gibi bir sapkınlık sevgili elinden
Belki öngörüdür bu belki de içindeki karanlığın sonsuzluğu
Yine de sustu rüzgar, kulak kesildi nazikçe
“Aşık oluyorum sana!” dedim, uzun lafın özü
İlk ve son kez inanmış oldum böylece
Aile tablosuna“O gece yine aynı yerde buluşmuştuk. O gezegende, dünyayı seyre daldığımız o anda, Gece’nin
yanında ‘Aşık oluyorum sana’ dedi. Müziğe ritim tutan ayaklarım taş kesmişti. Rüzgar susmuş bize
kulak verirken, karşıda yanan sarı ışık göz kırpmayı bırakmış bize bakıyordu. İnsanlar oldukları
yerde kalmıştı; zaman bekledi.”