DİP
*Max Richter – On The Nature of Daylight
Dip denen kavram içinde varoluşu ve olgusal dünyayı barındırır. Dibe çakıl-
mak için zaman düzleminde doğrusal ya da doğrusal olmayan bir yol kat et-
mek gerekir. Dibe çakıldığı zaman insan zeminin ne kadar sert olduğunu biz-
zat deneyimlemiş olacaktır.
Tanrı uzak diyarlardan iplerini dünyaya sarkıtmış bir kuklacıdır. Ve kukla-
larına iplerini kesmek gibi bir lütufta bulunmuştur. İpini kestiğin an perde
kapanacak ve güldürü sona erecektir.
1Söylediklerime kulak verin. Kulak
zarlarınız ağzımdan çıkan her keli-
meyle titreşecek. Tanrıların ve insan-
ların değiştirilebilir ya da değiştirile-
mez yazgısından bahsediyorum.
21.yüzyılın değersiz bir çöp yığınına
dönüşmüş genlerindeki vahşilik kod-
larıyla yazgılı insandan. Gezegendeki
her canlı organizmanın azılı düşmanı
olan insandan.
Kendi yazgısını kendi şekillendirmiş
olanlar beni duymuyor. Onlar ya Be-
retta marka bir tabancayla beyinlerin-
de kapanması imkansız çukurlar açtı-
lar ya da kendi yüklerini bir ipe taşıt-
tılar. Tanrının mutlak armonisini on-
lar bozdu.
2
Dünyaya tanrısal bir gözle bakıyo-
rum. Dünyaya uzaktan cehennemi
izler gibi bakıyorum. Savaşlar, soykı-
rımlar, salgın hastalıklar, silah fabri-
kaları, insan kıyımına programlanmış
üniversiteler, burjuva, proletarya, li-
beraller, Lenin sevicileri, katiller,
maktuller, faili meçhuller ve olay ye-
ri inceleme araçları. Hepsi beynimin
içindeki dev kazanda kaynıyor. İçeri-
de çalan ilahi müziği durduramıyo-
rum. Sanki dünya benim evrenim de-
ğil. Sanki annemin rahmi evim olma-
dı. Sokaklarında gezdiğim, kadınla-
rıyla yattığım, çeşitli sıvılarıyla bey-
nimi uyuşturduğum bu gezegenden
kendimi dışlamak istiyorum. Vebalı
bir hasta gibi karantinaya alınmak ya
da azılı bir katil gibi beş metrekarelik
soğuk ve içerisinde farelerin gezindi-
ği bir hücrede beynimin, hücreleri-
min ve en sonunda duygularımın çü-
rümesini beklemek ve o acıyı, o çö-
küşü tüm benliğimle hissetmek isti-
yorum.