T
homas De Quincey (1785-1859) Manchester Lise-
si’nde geçirdiği iki yıl boyunca oraya ait olduğunu
hiç hissetmedi. Tüccar oğlu olduğu halde sistemin,
ticareti din, parayı da Tanrı gibi görmesinden rahat-
sızdı. “Doğal olarak, yalnızlıktan memnunum ama herkesin, keş-
ke yanımda biri olsaydı, dediği anlar olur” diye yazdı annesine,
melankoli tarafından kuşatıldığını anlatırken.
Annesi kocasının ölümünün ardından De Quincey’nin erkek ve
kız kardeşlerine bakmaya çalışıyordu ve oğlunun sızlanmalarına
ayıracak vakti yoktu. Annesine göre De Quincey’nin melankolisi-
nin açıklaması şuydu; “Dünyadaki hiçbir doktorun tedavi edeme-
yeceği, hastalıklı zihninden kaynaklanıyordu.” De Quincey’nin
gerçek hayali olan yazarlık için Manchester’daki üçüncü yılı baş-
lamadan önce okulu bırakması büyük bir sürpriz olmasa gerekti.
Yazar olma planı basitti: İdolü şair William Wordsworth’ün mem-
leketine, İngiltere’nin göller bölgesine gidecekti. Fakat kuzeye
doğru yürümeye başlamadan önce tereddüt etti. Wordsworth’ü çat
kapı ziyaret etmek yerine Galler’i yaya olarak gezmeye karar ver-
di.
Bazı aile dostları birkaç ay sonra De Quincey’ye Londra sokakla-
rında avare avare dolaşırken rastladı. De Quincey’nin aylardır
serserilerin, evsiz çocukların ve hayat kadınlarının arasında yaşa-
dığını öğrendiklerinde büyük şaşkınlık geçirdiler. Çoğu günü bir
parça ekmekle geçirmek zorunda kalmıştı. Aile dostları De Quin-
cey’yi evlerine aldı, karnını doyurdu ve ailesine teslim etti.
De Quincey’in annesi onu Oxford’taki Worcester College’a yaz-
dırdı. Aylarca Londra’nın ayaktakımıyla yaşayan De Quincey an-
nesinin eğitimine devam etme ısrarına karşı gelemedi. Kendini
derslere verdi ve hatta birkaç arkadaş edindi -sayılır. Üniversite-
deki diğer genç erkekleri “içkici, boş konuşan, çocukça şeylerden
bahseden, bayağı ve entelektüellikten hayli uzak” olarak tanımlı-
yordu. Yine de şarap içmek için onlarla takılıyordu. Bunalımın
pençelerini hala hissediyor olsa da Londra sokaklarındaki durumu
çok daha beterdi.