Grand cru
Al bijna 37 jaar lang verschijnen de politieke
cartoons van GAL wekelijks in Knack. Wist u dat
Gerard Alsteens de originelen ervan bewaart als
één integraal werk? En wist u dat Alsteens zijn
creatieve talent ook loslaat op wijnflessen? Hij
gaf er recent gestalte mee aan sommigen van
zijn favoriete kunstenaars: Beuys, Christo, Claus,
Magritte, Picasso, Tuymans, Rembrandt... Een
bonte parade van Alsteens flessenmensen is
voor de allereerste keer te zien in Genk, samen
met werk van Patrick Cambolin. Deze Fransman
beschildert de conische eiken zijplanken van
oude wijnvaten. Op de licht gebogen duigen
brengt hij horizontale kleurvlakken aan. Ze
wekken de suggestie op van de stalen ringen
waarmee die voorheen bijeen werden gehouden.
Door HANS BOFFELGal op flessen, Pat op vat, van 22/08 tot 29/09
bij BREED in Genk. Info: artandadvice.comSeks om bij te gaan zitten
Paringsscènes zijn overal. Dan liever bij
Jonathan Littell dan in de krant.Seks om bij te gaan zitten
Paringsscènes zijn overal. Dan liever bij
Jonathan Littell dan in de krant.Door MATTHIJS DE RIDDERCOLUMN
E
en paar dagen geleden was het er plots: het geluid dat
ieder jaar onvermijdelijk het einde van de zomer
inluidt. Het is de doffe klap waarmee het eerste boek
uit de najaarscatalogussen op de mat landt en me hoopvol
aankijkt, smekend bijna om een bespreking. Na de gedempte
ploffen waarmee de vakantiebijlagen zich de hele zomer lang
hebben aangekondigd, is dat toch even schrikken.
Alhoewel, ik was er ook wel weer een beetje klaar mee,
met die vakantiebijlagen. De zomer is de tijd waarin kranten-
redacties de ruimte nemen om wat verder van de actualiteit
te opereren en uit te zoeken waar topsporters op vakantie
gaan, welke alternatieve woonvormen we kunnen overwe-
gen, of hoe muggen er nu eigenlijk in slagen om een ader te
vinden en die vakkundig leeg te zuigen. Allemaal dingen die
je gelegen in een hangmat best wilt weten.
Maar de zomer is ook de tijd waarin kranten
akelig veel weg hebben van religies, zo begaan
als ze zijn met de vraag hoe, hoe vaak en met wie
we seks hebben. Wel of juist niet casual? Wel
met de andere sekse, maar dan in een niet-tra-
ditioneel kader? Of misschien met een goeroe
binnen handbereik, die dan uiteindelijk natuur-
lijk een ordinaire verkrachter blijkt? Het is slechts
een kleine greep uit de mogelijkheden die ik in diezelfde
hangmat gelegen voorbij heb zien komen. Nee, doe dan toch
maar weer eens een roman.
Ontdaan van de platte doos bleek het om Een oude geschie-
denis van Jonathan Littell te gaan, zijn eerste echte roman in
twaalf jaar. Mijn hart maakte een klein sprongetje. Ik vond
zijn vuistdikke roman De welwillenden namelijk niet zomaar
een goed boek maar een meesterwerk. Niemand die zich ooit
aan een trip door de perverse belevingswereld van een SS-
officier had gewaagd en niemand die het Littell wellicht zal
durven na te doen.
Ik sloeg het boek op en waande me heel even terug in de
vakantiebijlagen. Seks heeft ons blijkbaar nog steviger in de
greep dan de kranten al lieten vermoeden. Ik viel van de ene in
de andere paringsscène, beleefd vanuit alle mogelijke fluïde
en minder fluïde identiteiten. Ik richtte me peinzend op.
Anders dan de Bijbel, of de krant, zegt Littell er namelijk niet
bij wat je hier zoal van moet vinden. Ik klom uit de hangmat,
want laten we wel wezen, dit is veeleer seks om bij te gaan
zitten. Bovendien was de dromerige beschrijving van een
orgie inmiddels overgegaan in een gewelddadige opstand. Ik
stapte mijn zolderkamer binnen, nam plaats achter mijn
bureau en knipte een lamp aan.
Dit wordt zwoegen, dacht ik met wijlen Luc De Vos. Toch
weet ik het zeker: Littell heeft ons iets belangwekkends mee
te delen. Wat dat is, zal ik u te gelegener tijd laten weten. ●Seks heeft ons
blijkbaar nog
steviger in de greep
dan de kranten al
lieten vermoeden.82 21 AUGUSTUS 2019 — WWW.KNACK.BE