- Może przekonam go do siebie.
- Esejem to przekonam go ja!
- Mam nadzieję i życzę ci tego. Przecież wiesz...
- Nie zależy ci na t y m wszystkim.
- Tak.
- Na początku było słowo „Nie”. To jasne jak słońce. Bez zaprzeczenia nie byłoby istoty, po-
nieważ wszystko co ma ograniczoną formę albo granice, musiało chociaż raz zostać zaprze-
czonym. - A co ze słońcem? - zapytałem.
- Słońce to inna bajka, nie uciekaj w kosmos. Mówię o filozofii.
- No to człowiek, proszę bardzo, kto przeczy człowiekowi?
- Sam sobie przeczy. Ja mu przeczę. - odpowiedział błyskotliwie.
- Masz rację.
- Nie ze wszystkiego można być najlepszym.
- To prawda i też ci kiedyś to powiem. - uśmiechnąłem się i otworzyłem mu drzwi, bo docho-
dziła godzina dziewiąta.
Dzień powoli mijał, a od wykładu do wykładu coraz bardziej zapominałem o porannym
olśnieniu. Środowisko akademickie sprzyjało wymianie poglądów i ogólnej towarzyskości. Myśla-
łem o tym, na ile na mnie wpływa to otoczenie, które traktowałem dość zewnętrznie. Na uniwersy-
tecie czułem się ciągle czymś pochłonięty. Miałem do tego przywilej spędzania długich godzin po-
grążony nad tematami, które mnie interesowały.
Studia ciekawiły mnie swoją złożonością, tym ile ludzi gromadziły i jak rozpowszechniały
swoją istotę wobec osób głodnych wiedzy albo ludzi, którzy po prostu tam byli i nawet zbiegiem
okoliczności stawali się częścią jakiegoś większego bytu, który funkcjonował w sferze intelektual-
nej, ale nie zawsze inteligenckiej, lecz czasem dotyczącej zainteresowań, czyli czegoś wolnego
i w miarę lekkiego. Dzień na uniwersytecie najczęściej zaczynałem od portierni, gdzie mówiłem
„Dzień dobry”. Obsługa budynku była ważnym elementem i te niebieskie fartuchy, które błyszczały