Przystanek Politechnika

Mimo, że on sam przed niczym jeszcze nie uciekał, to on
również miał jasne włosy, dziewięć lat na karku i
przespokojnywyraztwarzy.
Oglądałdalej.Ukazywałymusięróżneobrazy.
Widział tę samą osobę, tylko w wersji starszej, bardzo
wysokiejiuwiecznionejwróżnychmomentachjejżycia.Tu
jako gimnazjalistka na wakacjach w Szklarskiej Porębie,
tam jako początkująca artystka estradowa, tudzież znowu
jako geolog. Skan jakiegoś dorosłego listu spisanego
dorosłym pismem niemożliwym do odczytu przez małego
Nejnadela.(Potemuznał,żeAnnaGermanposiadałaowiele
bardziej czytelne pismoniżon sam, gdy dorósł). Postaćze
zdjęć zwiedzała Włochy w imponujących kreacjach,
występowała na festiwalu w San Remo jako pierwsza z
Polek, a potem wycinki z gazet prawiły o jej ciężkim
wypadku samochodowym i kilkuletnim powrocie do
zdrowia, powrocie w chwale i sławie. Pojawił się mąż,
pojawiło się dziecko. Pojawiali się starzy przyjaciele,
którychbyłomożnadostrzecnapoczątkowychfotografiach.
IpojawiłosięznowuzdjęcieAnnyGermanwkwieciewieku,
książka skończyła się, Aureliusz pobieżnie przeczytał
chronologięnajważniejszychdatspisanychobokbibliografii,
ajegobabciawłożyłajedną zpłyt zpiosenkami artystkido
radiowegomagnetofonu.
Odsłuchali najpierw tę pierwszą, z piosenkami w języku
polskim.Wprowadziłyrześkąatmosferędonejnadelowskiej
kuchni. Ibabci, iwnuczkowi, humoruewidentnieprzybyło,
energiczniepozmywali resztę naczyńpo obiedziei włożyli
je do szafy, starli stół na mokro, pozamiatali wspólnie,
bujając się delikatnie do poezji śpiewanej przez Annę
German. Płyta zdążyła stanąć, nim skończyli wszystko, co
mielidozrobienia.Stasiatymrazemuruchomiładrugąpłytę,
tym razem z dziełami obcojęzycznymi, a dokładniej –
znajdowałasięnańjednapiosenkawłoskaisiedempiosenek
rosyjskich. Uprzednio jednak spytała go głosem pełnym
szczeregozdziwienia: