w ich otoczeniu określane jest hortiterapią bierną, wskazaną nie tylko dla
ludzi borykających się z problemami psychicznymi czy fizycznymi. Wszystkim
pomóc może zmniejszając stres, poprawiając koncentrację czy pamięć. Zresz-
tą podobnie jest również w przypadku hortiterapi czynnej, polegającej na
uprawie roślin. Jest to w pewnym sensie ogrodnictwo odwrócone, w którym
skupiamy się na korzyściach które możemy czerpać z natury zamiast koncen-
trować się tylko na działaniu ku roślinom.Terapia lasem jest połączeniem japońskich spacerów shinrin-yoku z wy-
korzystaniem technik psychoterapeutycznych i metod relaksacyjnych. Czy-
li poza kąpielą leśną dołączone są do spaceru między innymi ćwiczenia
oddechowe oraz elementy terapii poznawczo-be-
hawioralnej. Same spacery shinrin-yoku polega-
ją na uważnym i powolnym zanurzeniu się w lesie
wszystkimi zmysłami. Możemy praktykować je sami
jak i z przewodnikami, którzy nadają odpowiednie
tempo oraz podpowiadają z jakich technik wyci-
szenia czy skupienia możemy korzystać aby praw-
dziwie zanurzyć się w lesie i całym doświadcze-
niu. Mechanizmy oddziaływania środowiska leśnego
są złożone i wpływają zarówno na fizjologiczne,
jak i psychologiczne funkcje organizmu ludzkie-
go, co przebadano w licznych badaniach naukowych.
Udowodniono, że pozytywny wpływ na nasze zdrowie
mają czynniki aerobiologiczne (fitoncydy i olejki
eteryczne), leśna flora bakteryjna, w tym Myco-
bacterium vaccae czy też po prostu mniejsza eks-
pozycja na hałas.Intuicyjna odpowiedź i wiara w terapeutyczną
rolę natury nie powinna zaskakiwać, tym bardziej
skoro poczucie związku ze środowiskiem natural-
nym może być biologicznie zakodowane w ludzkim
organizmie. Przypuszcza się, że ów poczucie mogło
wykształcić się na drodze ewolucji kiedy nasze
przetrwanie było z tym środowiskiem nierozerwal-
nie związane. Związek ten określany jest przez
pojęcie biofilii, które z etymologicznego punktu
widzenia składa się z dwóch łacińskich korzeni:
bio, co oznacza „życie”; i filios, co tłumaczy
się jako „naturalne skłonności, przywiązanie lubz przyrodą, które kryje się w nie-
świadomości ekologicznej. Inne te-
rapie starają się uleczyć alienację
pomiędzy człowiekiem a człowie-
kiem, człowiekiem a rodziną, czło-
wiekiem a społecznością. Ekopsycho-
logia stara się uleczyć bardziej
fundamentalną alienację pomiędzy
niedawno utworzoną psyche miejską
a istniejącym od wieków środowi-
skiem naturalnym.
- Ekopsychologia, tak jak inne te-
rapie, zakłada, że najistotniejsze
dla rozwoju osoby są doświadczenia
z dzieciństwa. Nieświadomość ekolo-
giczna, niczym jakiś dar, odradza
się w pełnym zachwytu odczuwaniu
świata przez noworodka. Ekopsy-
chologia dąży do odkrycia na nowo,
u funkcjonalnie „zdrowych” doro-
słych, tej animistycznej jakości
doświadczenia, z którą rodzi się
dziecko. W tym celu czerpie z wielu
źródeł, m.in. z tradycyjnych tech-
nik uzdrawiania, mistycyzmu zwią-
zanego z doświadczaniem przyrody,
wyrażanego w religii i sztuce, do-
świadczeń ludzi mających kontakt
z dzikością, spostrzeżeń ekolo-
gii głębokiej. Dlatego na przykład
hymny Wordswortha do dziecięcej
miłości przyrody są podstawowymi
tekstami dla ekopsychologów rozwo-
ju, pierwszym krokiem w tworzeniu
ego ekologicznego.