Laissez-Faire (liberalny, nieingerujący, bierny).
Styl demokratyczny charakteryzuje się otwartością oraz zasięganiem opinii
merytorycznych u pracowników przed podjęciem decyzji (elementy partycypacji decyzyjnej).
Kierownik przykłada wagę do budowania dobrych relacji w zespole opartych na zaufaniu. Jest
zainteresowany rozwojem zawodowym swoich pracowników, wspiera samodzielność i
autonomię, dba o poziom satysfakcji. Styl demokratyczny ma najwyższym stopniu uniwersalny
i zrównoważony charakter. Pracownicy w ramach tego stylu posiadają znaczny wpływ
podejmowane decyzje oraz sposób realizacji zadań. Istotą demokratycznego stylu kierowania
pozostaje partnerstwo, podmiotowy charakter relacji bazujących na wzajemnej życzliwości i
asertywności^65.
Autokratyczny styl kierowania opiera na sprawowaniu kontroli przez menedżera i jego
bezpośrednim nadzorze. Oczekiwane rezultaty działania podwładnych zazwyczaj przyjmują
postać precyzyjnie wykonanych instrukcji bez możliwości zmian, czy modyfikacji. W ramach
tego stylu, przełożony odgrywa rolę podmiotową, podwładni natomiast pełnią funkcje
wykonawcze. Kierownik zazwyczaj obdarza podwładnych niskim poziomem zaufania, co
skutkuje kreowaniem nadmiernych mechanizmów kontroli. Istota motywania bazuje na
negatywnych emocjach, zatem głównym narzędziem motywacyjnym jest kara. Pozytywne
przejawy motywacji (nagrody, pochwały), mają wyjątkowy i sporadyczny charakter. Potrzeby
pracowników, ich osobiste cele oraz motywacja są wtórne wobec zadań i celów organizacji. W
takim paradygmacie kierowania pracownicy zazwyczaj zachowują się biernie, nie wykazują
zaangażowania, inwencji, ani poczucia odpowiedzialności^66.
Styl laissez-faire (liberalny) jest nazywany również nieingerującym lub biernym. Styl
ten charakteryzuje się pozostawieniem pracownikom bardzo dużej swobody działania zarówno
w kontekście podziału zadań, jak i organizacji pracy. Menedżer na ogół nie ingeruje w tok
wykonywania zadań, stroni od własnego udziału w procesie wykonawczym, unika także
oceniania wykonanej pracy. Istota jego roli sprowadza się do zapewnienia podwładnym
narzędzi, materiałów, dzięki którym możliwe jest wykonanie danego zadania. Przełożony
udziela współpracownikom wsparcia sporadycznie i w zasadzie tylko wówczas, gdy zostanie o
65
Oleksyn, T. „Sztuka kierowania”., Wyższa Szkoła Zarządzania i Przedsiębiorczości im. B. Jańskiego,
Wa 66 rszawa., 1997., s. 65- 6 7.
Roślak-Olczyk, M. „Styl kierowania a satysfakcja pracowników”., Przedsiębiorczość i Zarządzanie.,
Wydawnictwo SAN – ISSN 1733-2486; tom XIV, zeszyt 5, część II, 2013, s. 164 - 165.