podwładnych; od współpracowników oczekuje podporządkowania i wykonywania
zleconych przez siebie zadań;
styl realisty – oparty na wzajemnym zaufaniu i szacunku. Lider przed
podejmowaniem decyzji konsultuje się z podwładnymi, wynika to z przekonania, iż
najlepszym sposobem na rozwiązywanie problemów jest bezpośrednia konsultacja.
Realista działa w sposób przewidywalny, stroniący od nadmiernego ryzyka. Często
podejmuje negocjacje umożliwiające znalezienie rozwiązań zarówno możliwie
skutecznych, jak i wykonalnych. „Realista” dążąc do sukcesu, jednocześnie stara się
nie popełnić błędu;
styl maksymalisty – pozwalający na osiąganie wysokiej efektywności, bazujący na
pragmatyzmie i użyteczności. Ten styl kierowania opiera się na przekonaniu, iż
powiązania hierarchiczne mają uzasadnienie tylko w kontekście skuteczności
proponowanych rozwiązań. Menedżerowie „Maksymaliści” są otwarci na
informacje zwrotne, nie przywiązują wagi do organizacyjnego statusu stanowisk i
funkcji, stymulują obieg kluczowych informacji, są silnie zorientowani na rezultaty.
Autor definiuje także definicje szeregu nieefektywnych stylów kierowania:
styl biurokraty – koncentrujący się na ograniczonych relacjach z pracownikami,
izolacjonizmie i niechęci do podejmowania jakichkolwiek dyskusji. Klimat
organizacyjny nie sprzyja otwartej wymianie informacji, porażki są wstydliwe i
skwapliwe się ich unika, konflikty zaś poddawane są tłumieniu;
styl demagoga – bazujący na tworzeniu sieci nieformalnych powiązań i relacji.
Deklaratywnie, styl podkreślający współpracę i egalitaryzm, w gruncie rzeczy opiera
się na sieci układów i niejasnych powiązań. Styl ten wywołuje zazwyczaj bierność,
konformizm pracowników, brak identyfikacji z organizacją oraz niski poziom
zaufania do lidera;
styl autokraty – oparty na rywalizacji, konfrontacji i dążeniu do władzy. Kluczowym
celem lidera jest utrzymanie się i wzmacnianie swojej strefy wpływów. Ten styl
zarządzania tworzy klanową kulturę organizacyjną, autorytaryzm i brak zaufania w
relacjach z pracownikami. Autokrata decyzje podejmuje samodzielnie, od
podwładnych oczekując niemal wyłącznie podporządkowania i wykonywania
instrukcji. Ten styl kierowania wzmacnia hierarchiczność i obniża autonomię
działania poszczególnych pracowników;