o Presję czasu oraz istotę problemu.
Tannenbaum i Schmidt uważają, że najbardziej efektywni menedżerowie wykazują
elastyczność w doborze stylu kierowania adekwatnie do wymagań sytuacji.
2.5.2. Teoria ścieżki do celu M. Evansa i R. J. House’a
W ramach teorii sytuacyjnych stylów kierowania, opracowany został model sytuacyjny,
bazujący na „ teorii ścieżki do celu” autorstwa M. Evansa i R. J. House'a. Autorzy zakładają, iż
rolą lidera jest przekazywanie pracownikom informacji o dostępnych nagrodach oraz
wyjaśnienie, w jaki sposób nagrody te mogą pozyskać – stąd nazwa – „ ścieżka prowadząca do
celu”.
Evans i House wyodrębnili dwie grupy zmiennych mających wpływ na zależność
między stylem kierowania przywódcy, a osiąganymi wynikami^88 :
Cechy otoczenia (struktura działań, system władzy formalnej, grupa robocza).
Osobowe cechy podwładnych (postrzeganie zdolności, umiejscowienie kontroli).
Evans i House zdefiniowali cztery rodzaje stylów kierowania:
Nakazowy – jasny przekaz celów ze strony lidera, oczekiwanie precyzyjnego
wykonania zgodnie z instrukcjami.
Wspierający – lider zachowuje się w przyjazny, wspierający sposób, wykazując
zainteresowanie potrzebami podwładnych oraz wspiera zachowania kooperacyjne
w zespole pracowniczym.
Partycypacyjny – lider zakłada autonomię i współudział podwładnych w procesach
decyzyjnych, jest zainteresowany opiniami podwładnych i uwzględnia je.
Zorientowany na zadania – lider definiuje ambitne cele, oczekuje zaangażowania,
wysokich osiągnięć, zachęca do wysiłku oraz okazuje zaufanie.88
Evans, M. „The effects of supervisory behavior on the path-goal relationship”., Organizational Behavior and
Human Performance, 1970., s. 278-279.; House, R. J. „Path-goal theory of leader effectiveness”.,
"Administrative Science Quaterl", 16, 1971., s. 321.; Mączyński, J. „Partycypacja w podejmowaniu decyzji”.,
Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1996., s. 37.