Wybór określonego stylu dokonywany jest na podstawie analizy siedmiu „ atrybutów
problemu decyzyjnego”^105 :
- Jakość decyzji.
- Informacje posiadane przez menedżera.
- Stopień ustrukturalizowania problemu do rozwiązania.
- Akceptacja decyzji ze strony podwładnych.
- Ocena prawdopodobieństwa zaakceptowania autokratycznej decyzji.
- Zgodność celów podwładnych z celami organizacji.
- Stopień ryzyka konfliktu wśród podwładnych.
Każdy z siedmiu atrybutów sytuacji problemowej jest reprezentowany przez pytanie, na
które menedżer musi udzielić odpowiedzi („Tak” lub „Nie”).
Menedżer stojący przed określonym problemem do rozwiązania lub decyzją do
podjęcia, dokonując analizy zmiennych sytuacyjnych poprzez próbę odpowiedzi na każde z
siedmiu pytań, ma szansę na szybką i sprawną diagnozę danej sytuacji problemowej.
Odpowiedzi na te pytania stanowią podstawę do wyboru właściwego stylu decyzyjnego (od AI
do GII)^106.
Autorzy założyli również, że nie wszystkie problemy decyzyjne dotyczą całej grupy
pracowników, niektóre dotyczą pojedynczych osób i zostały w związku z tym określone
mianem – problemów indywidualnych.
Podobnie, jak w przypadku problemów grupowych, autorzy opracowali taksonomię
stylów decyzyjnych dla rozwiązywania problemów indywidualnych^107.
105
106 Tamże, s. 17-24.^
Mączyński, J. „Partycypacja w podejmowaniu decyzji”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1996., s. 68-
- 107
Vroom, V.H., Jago, A.G. „The New Leadership. Managing Participation in Organizations”., Englewood
Cliffs, New Yersey: Prentice Hall., 1988., s. 35.; Mączyński, J. „Partycypacja w podejmowaniu decyzji”.,
Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1996., s. 59.