Czy warto rozwijać inteligencję emocjonalną menedżerów ? - doniesienie z badań

większym stopniu z posiadanej wiedzy niż

miejsca w formalnej strukturze.

DI

Menedżer deleguje problem do

rozwiazania jednemu z podległych

pracowników, dostarczając mu

niezbędnych informacji oraz przekazując

pełną odpowiedzialność za rozwiązanie

problemu. Dowolny sposób rozwiązania

problemu przez podwadnego spotka się z

akceptacją menedżera.

delegujący -

nie ingerujący

Lider przekazuje
współpracownikom
wszelkie istotne
informacje, ustala
parametry i cele
oraz przekazuje
pracownikom pełną
odpowiedzialność
za rozwiązanie
problemu.
Pracownicy
przekazują
„informację
zwrotną” po
rozwiązaniu
problemu,
uzyskując aprobatę
lidera.
Źródło: Opracowanie własne, na podstawie: Mączyński, J. „Partycypacja w podejmowaniu decyzji”.,
Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1996, s. 5 9 oraz Lock, M., Wheeler, R., Burnard, N., Bac, I., Rafalak-
Matysiak, M. „LJI-2 Sytuacyjny Test Menedżerski. Podręcznik”. Pracownia Testów Psychologicznych PTP,
Warszawa, 2022, s. 33- 40.

Dokonując porównania definicji kluczowych stylów kierowania i podejmowania
decyzji opracowanych w ramach koncpecji Vrooma i współpracowników oraz w modelu LJI 2
autorstwa Locka, Wheelera i Burnanda należy stwierdzić, iż model Vrooma i
współpracownikow proponuje dwie, nieco zróżnicowane taksonomie stylów kierowania i
podejmowania decyzji, oddzielne dla rozwiązywania problemów indywidualnych i grupowych.
Model LJI 2 proponuje jednolitą taksonomię złożoną z czterech głównych stylów kierowania
oraz ośmiu odmian głównych stylów kierowania, z których część adresowana jest do
rozwiązywania problemów indywidualnych, a reszta grupowych.

Model Locka, Wheelera i Burnanda w dominującym zakresie pokrywa się z modelem
Vrooma i współpracowników (co potwierdzają zestawienia porównawcze przedstawione w
tabeli 9), prezentując nieznaczne zróżnicowanie dotyczące traktowania odmian głównych
stylów kierowania, które nie są obecne w modelu Vroma i współpracowników.

Styl GI w modelu Vrooma zakłada dążenie do decyzji o konsensualnym charakterze w
indywidualnej relacji pomiędzy przełożonym, a podwładnym. Styl „konsensualny” (i jego
odmiany) w ujęciu koncepcji LJI 2 w większym stopniu dotyczy konsensusu grupowego w
relacji menedżera z podległym zespołem.