3.1.1. Model Tanenbauma i Schmidta
Kwestia doboru właściwego do sytuacji stylu kierowania, jest obecna w jednej z
pierwszych koncepcji sytuacyjnego kierowania autorstwa Tannenbauma i Schmidta. Autorzy
uznali, iż przed wyborem stylu kierowania, lider winien dokonać oceny określonych cech i
atrybutów podwładnych. Powinien zatem, dokonać osądu menedżerskiego bazującego na
odpowiedziach na następujące pytania^133 :
N a ile pracownicy pragną swobody i niezależnoś ci?
C zy wykazują gotowość do przejmowania odpowiedzialnoś ci za swoje decyzje?
C zy identyfikują się z celami organizacji?
C zy mają dostateczną wiedzę i doświadczenie, by sprawnie rzdzić sobie z problemem?
C zy posiadają doświadczenia w relacjach z poprzednimi przełożonymi, które powodują,
że oczekują zastosowania partycypacyjnego stylu kierowania?
Zdaniem autorów, uzyskanie negatywnych odpowiedzi na powyższe pytania stanowi
podstawę do podjęcia decyzji o zastosowaniu autorytarnego stylu kierowania, zaś otrzymanie
pozytywnych odpowiedzi powinno skłonić lidera do aplikacji stylu partycypacyjnego. Lider
powinien ponadto na bieżąco monitorować sytuację i dokonywać osądu menedżerskiego w
zakresie doboru adekwatnego stylu kierowania, uwzględniając min. efekty uczenia się zespołu,
zmiany motywacji i pewności siebie w działaniu podwadnych, a także specyfikę realizowanych
zadań, presję czasu, wagę zadania itp.^134.
3.1.2. Teoria ścieżki do celu M. Evansa i R. J. House’a
W ujęciu autorów koncepcji „ ścieżki do celu ”, istota efektywnego zarządania przyjmuje
postać adekwatnego dopasowania jednego z czterech wyodrębnionych stylów kierowania
133
134 Stoner, J.A.F., Wankel, C., „Kierowanie”, PWE, Warszawa 1994., s. 389.^
Tamże, s. 390.