(nakazowy, wspier ający, partycypacyjny, zorientowany na zadania ) do cech pracownikow oraz
charakterystyki otoczenia:
Cechy otoczenia - struk tura działań, system władzy formalnej, grupa robocza.
Cechy osobowe podwładnych - kompetencje, zdolności, umiejscowienie kontroli.
Autorzy zwracają uwagę, iż trafność osądu menedżerskiego w zakresie adekwatności
doboru stylu kierowania bazuje na trzech czynnikach sytuacyjnych^135 :
- Rodzaju zadań realizowanych przez podwładnych – zdania rutynowe, proste,
powtarzalne wymagają innego stylu kierowania, niż zadania nowe, ciekawe,
wymagające kreatywnego wykorzystania posiadanej wiedzy i umiejętności. - Charakterystyce systemu władzy w organizacji – zestaw zasad i reguł definiujących
zakres odpowiedzialności i autonomii decyzyjnej podwładnych. - Poziomie integracji zespołu – charakter relacji wewnątrzgrupowych, jakość
komunikacji, poziom integracji grupy, klimat wewnątrzgrupowy.
Lider dokonuje zatem wyboru określonego stylu kierowania na podstawie osądu
menedżerskiego uwzględniającego kontekst adekwatności danego stylu do cech sytuacji i cech
oraz kompetencji podwładnych^136.
3.1.3. Teoria F. E. Fiedlera
Koncepcja Fiedlera zakłada, iż efektywność lidera jest uzależniona od dostosowania
stylu kierowania (mierzonego skalą Najmniej Preferowanego Pracownika), do określonej
sytuacji zarządzania (zdefiniowanej przez kombinację trzech zmiennych)^137.
135
136 Tamże, s. 397-398.^
137 Mączyński, J. „Diagnozowanie partycypacji decyzyjnej”., Wydawnictwo IFIS PAN, Warszawa., 1998., s. 38.^
Fiedler, F.E. „Walidacja i poszerzenie warunkowego modelu przywództwa – przegląd badań empirycznych”,
w: Scott, W.E., Cummings, L.L. „Zachowanie człowieka w organizacji”, T.II, Wydawnictwo PWN, Warszawa
1983., s. 129.; Stoner, J.A.F., Wankel, C., „Kierowanie”, PWE, Warszawa 1994., s. 395 - 396.