Autorzy definiują cztery style kierowania (S 1 - Instruktaż, S 2 – Trening, S 3 - Coaching,
S 4 – Mentoring), adekwatne do czterech faz rozwoju pracownika w organizacji (R1-
Entuzjastyczny debiutant, R2- Sfrustrowany uczeń , R3- Doświadczony, lecz ostroż ny praktyk,
R4 – Samodzielny ekspert)^141.
W modelu SL II autorstwa Blancharda i współpracowników, przeprowadzenie osądu
menedżerskiego, umożliwiającego dokonanie trafnego wyboru stylu kierowania adekwatnego
do poziomu rozwoju pracownika, opiera się na udzieleniu odpowiedzi na pięć pytań
diagnostycznych:
- Jaki jest dany cel lub zadanie?
- Czy poziom wiedzy i umiejętności pracownika są wystarczające do realizacji
celu/zadania? - Czy umiejętności transferowe pracownika są wystarczające do realizacji danego
celu/zadania? - Jaki jest poziom entuzjazmu, motywacji, zaangażowania pracownika?
- Jaki jest poziom pewności siebie/wiary we własne siły pracownika?
Wnioski zdefiniowane w oparciu o odpowiedzi na przedstawione powyżej pytania,
umożliwają menedżerowi dokonanie osądu w zakresie adekwatnego dopasowania określonego
stylu kierowania (S1-S4), do poziomu rozwoju pracownika (R1-R4)^142.
3.1.5. Model partycypacji decyzyjnej Vrooma-Yettona-Jago
Autorzy koncepcji partycypacji decyzyjnej, wychodzą z założenia, iż najbardziej
efektywny styl kierowania i podejmowania decyzji nie jest funkcjonalny w każdej stuacji,
zatem należy założyć, iż efektywność decyzji dotycząca doboru określonego stylu jest funkcją
określonych zmiennych.
141
142 Blanchard, K. „Przywództwo wyższego stopnia”., Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN., 2009., s. 81.^
Tamże, s. 106-107.