ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ«Δε θα αργήσουμε, έλα» του είπε γλυκά δίνοντάς του θάρ-
ρος.
Ο Μάριος ακολούθησε την ηλικιωμένη γυναίκα που περπα-
τούσε αργά, με σχεδόν συρτά βήματα και σε λίγα λεπτά
βρίσκονταν μέσα στο ζαχαροπλαστείο.
Από το ραδιόφωνο ακούγονταν χριστουγεννιάτικες μελωδίες
και τα περισσότερα τραπέζια ήταν γεμάτα από ανθρώπους,
που είχαν κάνει μια στάση για να ζεσταθούν από το κρύο.
Στο μεγάλο μπροστινό τζάμι, ήταν κολλημένη μια
φωτογραφία με έναν Άγιο Βασίλη που ήταν χοντρός, ντυμένος
στα κόκκινα κι έσερνε με κόπο έναν σάκο γεμάτο παιχνίδια.
Ο Μάριος διάλεξε ένα τραπέζι έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει
στο μεγάλο δρόμο απέναντί του και τους ανθρώπους που
έτρεχαν χαρούμενοι μέσα στο χιόνι.
Έβγαλε το σκουφί, το κασκόλ του, το χοντρό παλτό που
φορούσε και κάθισε απέναντί της.
Παράγγειλαν από μια ζεστή σοκολάτα και για λίγο
επικράτησε σιωπή.
«Λοιπόν κυρία Άννα, θα μου πείτε για τη βασιλόπιτα και
γιατί κρύβουν μέσα της το νόμισμα;» ρώτησε ο Μάριος.
«Μα φυσικά, γι’ αυτό δεν ήρθαμε εδώ άλλωστε; Τον Άγιο
Βασίλη τον ξέρεις έτσι;»
«Δεν μιλάτε γι’ αυτόν απέναντί μου;» της είπε ο Μάριος
δείχνοντας με το χέρι του τη φωτογραφία του Αγίου Βασίλη
που ήταν κολλημένος στο τζάμι. «Μου μιλάτε σίγουρα για τον
πραγματικό Άγιο Βασίλη τον επίσκοπο Καισάρειας;»
«Μα φυσικά! Λοιπόν, ο Άγιος Βασίλειος κάθε μέρα φρόντιζε
τους ανθρώπους που ήταν φτωχοί και δεν είχαν καμία άλλη
βοήθεια στον κόσμο. Είχε φτιάξει γηροκομεία, νοσοκομεία,