Sanat bitmiyen tek aşk, titriyen ellerinde;
Bir kâinat ses verdi ruhunun tellerinde.
Yazların ve kışların vardı tabiat gibi;
Sanat gibi büyüktün ve hürdün sanat gibi.
Güzelliğe tapındın, güzeldin, güzel öldün;
Ne güzel bir bahardı, bir akşamdı gömüldün.
Güneş yol vermek için çekilmişti yolundan;
Gökleri tüllemişti bir altın renkli duman.
Önünde çelenk çelenk çiçeklerden hediyye;
Ova yeşiller giymiş sen geçeceksin, diye.
Her bakışta eriyor bir damla kızıl yakut,
Boşluklara uçuyor bir sırma renkli tabut.
İlâhî bir dıram mı önümüzde çevrilen?
Bu maveradan sesle ne anlatıyor Şopen?
Efsaneye benziyen bu akşam, ölüm, güzel!
Bu hazin melodile hayatı dönüm, güzel!
Ak saçlı ihtiyarlar, genç kızlar, genç çocuklar;
«Bir büyük ölmüş» diye koşuşan yavrucuklar.
Sevenler, yaş dökenler ardında ordu ordu,
Bir tepeye vardılar, rüzgâr uğulduyordu..
Bakışlar taş kesildi, nedir bu toprak yığın?
Yıldızlarken mezarı bir ölmiyen varlığın.
Bir sükût... bir çiçekten kubbe, sonra bir dua
Büyük Hâmide veda; büyük ölüye veda...
Ürperdi tepecikler, gökler eğildi kat kat; 43