Ondan beri İslâm’ın zâyi olası yoktur.
Bende olsan kulluk et, ona halis ümmet ol,
Çok samimi bir mü’min, ehl-i imân, İslâm ol.
Seher vakti yaş akıt, kendinden geç, hebâ ol,
Rahmân’ın cömertleri, hiç terk edesi yoktur.
İki cihân şahıdır, tavrı güzel olanlar,
Peygamber’i kendine rehber, örnek alanlar,
"Mimme hulik?”(1) hükmüne bakıp kulak verenler,
Gâfil olan kulların, hiç işitesi yoktur.
"Hulika min mâin dâfik” (2) dedi, hükmünü yazdı,
Resul de ümmetine bunu okuyup yaydı,
Yalancı olan ümmet, sonra va’dinden caydı,
Sübhânım, günâhından asla geçesi yoktur.
Aşk meydanı neresi, duyup da girmiş değil,
Erenlerden Hak yolun öğrenip, sormuş değil,
Pîr-i kâmil mükemmil, işitip görmüş değil,
Yalancıların vahdet meyi tadası yoktur.
Cândan geçen âşıklar, istemez, dünya demez,
Onun nefsi ölüdür, su, ekmek, gamın yemez,
Dünyanın kâr-zararı nedir bunu hiç bilmez,
Dünya cilve eylese, asla alası yoktur.
Muhabbetli âşığın izi var, nişânı var,
Gönlünde aşk derdinin dermânı, beyânı var,
Dertsizler kimi görse, hepsine gümânı var,
Bâyezîd olup asla, özün satası yoktur.
Âşık isen bağrında yoktur gözünün kanı,
Ey gâfil bak cismine, yoktur aşkın nişânı,
Hizmet kılsan severdi, pîr-i mugân mercânı,
Hizmet kılmayanların, hâlin bilesi yoktur.
25